سنجش سریع اکسیژن مورد نیاز شیمیایی از طریق هضم با مایکروویو و مقایسه آن با روش هضم در راکتور حرارتی

در روش متداول برای تعیین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، اکسیداسیون ترکیبات آلی توسط دی کرومات پتاسیم در شرایط اسیدی و هضم در راکتور حرارتی (2 ساعت، c°150) انجام می شود. نظر به اینکه امواج مایکروویو با پلاریزاسیون یونی و چرخش سریع مولکول های قطبی، قادر به تولید گرما می باشند، در مطالعه حاضر، سنجش سریع اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، از طریق هضم با مایکروویو مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی، برای مقایسه هضم با راکتور حرارتی و مایکروویو در تعیین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، 243 نمونه استاندارد محلول پتاسیم هیدروژن فتالات و نمونه های فاضلاب خام و پساب بر اساس رنگ سنجی یون کروم احیا شده مورد مطالعه قرار گرفتند. برای تحلیل نتایج، از آزمون ویلکاکسون1 استفاده شد.
میانگین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی در حالت هضم با مایکروویو (360 وات و 5 دقیقه)، اختلاف معنی داری با میانگین نتایج راکتور حرارتی (2 ساعت، c°150) نداشتند. انرژی مصرفی راکتور حرارتی و مایکروویو به ازای هر بار استفاده، به ترتیب 736 و 30 وات- ساعت تعیین شدند. بر این اساس، انرژی و زمان هضم راکتور حرارتی در تعیین اکسیژن مورد نیاز شیمیایی، حدود 24 برابر مایکروویو می باشد.
استفاده از مایکروویو به دلیل قابلیت کاتالیتیکی آن در اکسیداسیون شیمیایی، از نظر زمان و انرژی به راکتور حرارتی ترجیح داده می شود.