اپیدمیولوژی دیابت و اختلال قندخون ناشتا در مناطق ششگانه سازمان جهانی بهداشت و ایران

امروزه دیابت یکی از مهمترین مشکلات بهداشتی- درمانی و اقتصادی- اجتماعی جهان محسوب می شود. افزایش بیماران دیابتی و بیماران با عوارض ناشی از آن منجر به اهمیت بخشی برنامه ریزی منطقی و تخصیص منابع شده است. چرا که مزمن بودن بیماری دیابت، هزینه سنگینی بر سیستم بهداشت و درمان تحمیل می کند؛ و آگاهی از شیوع بیماری و میزان قندخون متوسط جامعه برای تخمین احتمال بروز بیماری در آینده، در جوامع مختلف ضروری بوده و امکان برنامه ریزی برای اقدامات پیشگیرانه و درمانی را ممکن می سازد؛ قند خون ناشتای بالا معمولا دلالت بر بیماری دیابت در فرد می کند و بروز عوارض مزمن دیابت با مقدار قندخون ارتباط مستقیم دارد. بنابراین در این مطالعه به بررسی شیوع دیابت و میزان متوسط قندخون ناشتا مناطق ششگانه تحت پوشش سازمان جهانی بهداشت پرداخته شده است.
در این مطالعه اپیدمیولوژیک به بررسی و تجزیه و تحلیل اطلاعات خام ارائه شده توسط سایت سازمان جهانی بهداشت در سال 2012 در رابطه با شیوع دیابت و میزان متوسط قندخون ناشتا کشورهای تحت پوشش سازمان پرداخته شد.
درصد شیوع قند خون بالا در دنیا به طورکلی 10.35% می باشد. بالاترین شیوع دیابت در منطقه مدیترانه شرقی (12.34%) وکمترین میزان در منطقه جنوب شرق آسیا (8.5%) است؛ ودرزنان بیشتر از مردان برآورد شد. همچنین میزان متوسط قند خون ناشتا در سال 2008 در کل در سطح حداکثر وضعیت فرد سالم (5.5 mmol/L) و در مردان بیشتر از زنان (5.5 mmol/L در مردان و 5.4 mmol/Lدر زنان) است؛ این میزان متوسط قندخون نسبت به 23سال قبل (1985) افزایش داشته است (5.3 mmol/L).
با توجه به روند سریع شیوع دیابت در جهان، و خصوصا در منطقه شرق مدیترانه؛ نیاز اساسی به آموزش عوامل خطر قابل کنترل بیماری و نحوه پیشگیری از بروز آن امری مهم به حساب می آید. از جمله برنامه های آموزشی میتوان به تغییر در شیوه زندگی، تغذیه مناسب، فعالیتهای صحیح اشاره نمود.