مقایسه دونوموگرام دوزینگ هپارین بعد از دریافت استرپتوکیناز

از آنجا که داروهای ترمبولیتیک مانند استرپتوکیناز می توانند سبب انسداد عروق مجدد گردند، لذا پس از مصرف این داروها، از داروهای ضد انعقادی نظیر هپارین استفاده می شود. به دلیل غیر قابل پیش بینی بودن فارماکوکنتیک هپارین، نوموگرام های متعددی برای دوزینگ هپارین پیشنهاد شده است. هدف از این مطالعه مقایسه دو نوموگرام هپارین در بیماران با انفارکتوس میوکارد حاد(AMI) بعد از دریافت استرپتوکیناز بود.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی، تصادفی و یک سو کور بود. 113 بیمار با AMI، 4 ساعت بعد از درمان با استرپتوکیناز به طور تصادفی در یکی از دو گروه قرار گرفتند. گروه 1، (n= 50) انفوزیون اولیه ای با ریت U/Kg/hr 17 و بولوس U/kg80 دریافت کردند. در گروه 2، (n= 53) انفوزیون هپارین با ریت U/Kg/hr 12 و ماکزیممU/hr 900 شروع گردید و بولوس اولیه U/kg60 با ماکزیمم U4000 بود. (aPTT(Activated Partial Tromboplastin Time هر 6 ساعت یک بار تا حداقل 48 ساعت اندازه گیری می گردید و براساس هر نوموگرام ریت انفوزیون به گونه ای تنظیم می شد تا aPTT در دامنه درمانی(s 70-46) قرار گیرد.
افراد دو گروه از لحاظ دموگرافیک شبیه هم بودند. زمان گذشتن aPTT از آستانه درمانی برای گروه های 1 و 2 به ترتیب hr 81/3 ± 00/8 و hr 55/5 ± 12/11 بود(P=0.00). در 12 ساعت اولیه، درصد افرادی که در دامنه مطلوب قرار داشتند در دوگروه به ترتیب 0/ 56% و 19/ 30% بود(P=0.00). همچنین مدت زمانی که افراد درگروه 1 طی 24 و 48 ساعت اولیه در دامنه درمانی قرار داشتند به ترتیب 42/ 6±40/ 14 و 90/ 9±48 /27 ساعت بود، در حالی که این اعداد برای گروه 2به ترتیب، 08/ 3±74/ 9 و 42 /9± 06/ 21 بودند(P=0.00،P=0.00). میزان تغییرات در ریت هپارین در گروه 1 به طور معنی داری کمتر از گروه 2 بود.
با توجه به اینکه با نوموگرام 1، اشخاص سریعتر به دامنه درمانی می رسند، مدت زمان بیشتری در دامنه درمانی قرار دارند و همچنین نیاز به تغییر در ریت هپارین کمتر است، نوموگرام 1 بر 2 ارجحیت دارد.