همسازی سازه و معماری در راستای جانمایی بهینه تکیه گاه ها به روش الگوریتم ژنتیک (نمونه موردی: پوشانه های با فرم آزاد، طراحی شده بر اساس هندسه گره ایرانی)

بهره گیری از هندسه در پیمایش همساز میان فرم، ایستایی و تناسبات، به عنوان اصلی جاری در تعامل سازه و معماری سنتی ایران همواره برقرار بوده است. شناخت رفتار هندسی اجزا در مسیر ایجاد اتحاد ارگانیک میان سامانه های کالبد، فضا و زمینه، موجب شک لگیری بازخوردی یکپارچه به عوامل موثر در پایایی مجموعه می گردد. گره های ایرانی بر مبنای، y و x قیود هندسی موجود در ساختار و تناسبات خویش، به عنوان واحدهای مدولار، قابلیت توسعه و گسترش در محورهای با حفظ همسازی میان ارز شهای بصری و کارایی عملکردی را دارا م یباشند. با توجه به روند نظم پذیری ساختار گره های برای حفظ کارکرد سه بعدی مجموعه سازه، مسئله ای قابل بحث، z ایرانی در محورهای اشاره شده، انتقال این نظم در محور است. از این رو، مقاله حاضر نخست به بررسی نحو هاستفاده از پارامترهای مولد هندسه گره با استفاده از نرم افزار کدنویسی گرافیکی گر سهاپر پرداخته، سپس با معرفی روش الگوریتم ژنتیک، مجموع ه حاصل از تولید فرم های مختلف منتج از هندس ه گره را به عنوان جمعیتی از ژن های قابل تحلیل معرفی می کند. در این راستا، فرایند جانمایی بهین ه تکیه گاه ها، با حفظ کارکرد سه بعدی میان اجزا، در مسیر دستیابی به هندسه ای کارآمد از فرم گره را پیش می گیرد. بر همین اساس، پس از تحلیل همزمان فرم و سازوکار متعاقب ساز های ب هوسیله افزونه کارامبا، جمعیت برتر از مجموع ه ژن های معرفی شده، گزینش گردیده و بهین هترین حالت جانمایی تکیه گاه ها، در شرایطی که اجزای سازه دارای تنش حداقل هستند، گزینش می شود. در ادامه نیز با بررسی عملکرد حالت بهینه و نمون های منتظم در جانمایی تکیه گاه ها رفتار متعاقب هر دو حالت نسبت به انتقال بار به پی، مورد بررسی قرار می گیرد. با استناد به نتایج این پژوهش، می توان این گونه برآورد نمود که سازوکار هندسی در گر ه های ایرانی، با تعریف قیود خاص، موجب کنترل رفتار یکپارچه و کارکرد چند بعدی میان پارامترهای کیفی نظیر هندسه منعطف جهت طراحی سازه های پوششی و پارامترهای کمی همچون رفتار متناسب با نیروها می گردد. این بازخورد همساز میان معماری و سازه در جانمایی بهینه تکیه گاه ها که به مدد روش الگوریتم ژنتیک حاصل می گردد، کاهش تنش در اجزای سازه و همچنین پایایی حدا کثری سازه را همراه با صرفه اقتصادی در مصالح مورد استفاده، در کنار حفظ ارزش های معماری به دنبال خواهد داشت.