بررسی همبستگی دیسترس اخلاقی با فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی شهر تهران در سال 1392

دیسترس های اخلاقی با پیامدهایی نظیر احساس ناکامی و گناه، احساس فرسودگی، احساس عدم امنیت، ترس، دلسردی و افسردگی در پرستاران همراه است که می توانند بر شخصیت و عملکرد حرفه ای آنان تاثیر بگذارند. فرسودگی شغلی پرستاران عوارض زیادی در خانواده، زندگی فردی و اجتماعی پرستاران و سازمان برجای می گذارد که از مهم ترین آن ها می توان ترک خدمت، تغییرشغل، تاخیرهای متوالی و کاهش کیفیت مراقبت پرستاری را نام برد.
هدف از این مطالعه تعیین همبستگی دیسترس اخلاقی با فرسودگی شغلی است. این پژوهش، مطالعه ای توصیفی همبستگی است. در این مطالعه 224 پرستار با روش نمونه گیری سهمیه ای تصادفی انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های ویژگی های جمعیت شناختی، مقیاس دیسترس اخلاقی و سیاهه ی فرسودگی شغلی Copenhagen گردآوری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 20 و ضریب همبستگی Spearman مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در پژوهش حاضر، میانگین نمره ی دیسترس اخلاقی واحدهای پژوهش 1/31، میانگین نمره ی فرسودگی شخصی 55/97، میانگین نمره ی فرسودگی مرتبط با کار 35/ 55 و میانگین نمره ی فرسودگی مرتبط با مددجو 51/28 بود. نتایج این پژوهش نشان داد که دیسترس اخلاقی و تمامی ابعاد آن با فرسودگی شخصی، فرسودگی مرتبط با کار و فرسودگی مرتبط با مددجو ارتباط مثبت و معنی دار آماری دارد (P<0.001) اما همبستگی پایین است. با توجه به نتایج به دست آمده پیشنهاد می شود شرایط و زمینه های ایجادکننده ی دیسترس اخلاقی و فرسودگی شغلی کاهش یابد تا رضایت شغلی و کیفیت خدمات پرستاری ارتقا یابد.