پلی مورفیسم های ژن گیرنده ی هورمون محرک فولیکولی و استعداد ابتلا به آزواسپرمی در مردان نابارور ایرانی

آزواسپرمی یک مشکل بالینی است که با فقدان کامل اسپرم در مایع منی تعریف می گردد. هورمون محرک فولیکولی عضوی از خانواده ی هورمون های گلیکو پروتینی است که نقش مهمی در تولید مثل انسان دارد، زیرا برای اسپرماتوژنز نرمال ضروری است. پلی مورفیسم های تک نوکلوتیدی گوناگونی در ژن گیرنده ی هورمون محرک فولیکولی گزارش شده است که ممکن است روی عملکرد این گیرنده تاثیر بگذارند.

هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه ی بین پلی مورفیسم های ژن گیرنده ی هورمون محرک فولیکولی در نواحی A919G, A2039 و استعداد ابتلا به آزواسپرمی در مردان نابارور ایرانی می باشد. به علاوه، در این مطالعه ارتباط میان سطح هورمون محرک فولیکولی در سرم افراد مورد مطالعه و پلی مورفیسم های ژن گیرنده ی هورمون محرک فولیکولی در نواحی ذکر شده مورد بررسی قرار گرفته است.

این مطالعه ی مورد-شاهدی روی 212 بیمار آزواسپرمی (126 مورد غیر انسدادی و 86 مورد انسدادی) و 200 مرد ایرانی سالم انجام شده است. دو پلی مورفیسم گیرنده ی هورمون محرک فولیکولی در موقعیت های A919G, A2039G با استفاده از روش PCR-RFLP مورد بررسی قرار گرفته است. به علاوه ارتباط سطح سرمی هورمون محرک فولیکولی و پلی مورفیسم گیرنده ی هورمون محرک فولیکولی در موقعیت های A919G, 2039G نیز مورد بررسی قرار گرفته است.

داده های آماری نشان دادند در موقعیت A919G ژنوتیپ AA و الل A دارای فراوانی بیشتری در بیماران آزواسپرمی انسدادی در مقایسه با گروه کنترل هستند (P=0.001). در مورد پلی مورفیسم A2039G تفاوت معنا داری در دو گروه آزواسپرمی و کنترل مشاهده نگردید. میزان متوسط سطح سرمی FSH در مردان آزواسپرمی غیر انسدادی بیشتر از بیماران آزواسپرمی انسدادی بود (به ترتیب 23/8 و 13/8، P=0.04).

نتایج مطالعه حاضر نشان داد که پلی مورفیسم های ژنتیکی در ژن گیرنده هورمون محرک فولیکولی ممکن است استعداد ابتلا به بیماری آزواسپرمی در مردان ایرانی را افزایش دهد.