مقایسه ی تطبیقی جهان بینی حافظ و ابوسعید

«جهان بینی» دیدن جهان است و کسب تجارب لازم در اثر سیر و سفر و تامل در وضع آفاق، تدبر در چگونگی انفس و بالاخره کسب معارف و تحصیل آنچه از ضروریات عالم انسانی به حساب می آید. جهان بینی همچنان که از نامش پیداست مربوط می شود به دیدن آدم جهان را با بصر و بصیرت پس به یقین مقوله ای از نوع جهان بینی دو روی می تواند داشت: روی همراه واقعیت است و ظواهر امور و رویی وابسته ی حقایق عالم است و به باطن کارها، خلاصه آنکه جهان بینی (ایدئولوژی) نوعی پرواز فکر است با دو بال ظاهر و باطن، در این پرواز خاص است که آدمی هستی را تجربه می کند تا به زندگی خویش جهت و هدف ببخشد. به عبارت دیگر هر نوع علم و عمل و باوری که ما را با جهان مربوط می سازد، وابسته به جهان بینی ماست و بالاخره این که نفس جهان بینی از خصایص عمده یک فرهنگ پویاست.
گسترش جهان بینی عارفان همزمان با اوایل قرن پنجم در قالب شعر، برقافله سالاری شیخ بزرگ مهنه ابوسعید ابوالخیر و یاران او در خراسان دلالت داردکه صبغه های متعالی به انعکاس نخستین افکار صوفیانه در ادب فارسی بخشیده است.
این مقاله با عنوان «مقایسه ی تطبیقی جهان بینی حافظ و ابوسعید» برآن است که افکار و عقاید این دو را مورد بررسی قرار داده و سپس اشعاری از حافظ را که با سخنان ابوسعید از نظر مفهوم مضمون دارای وجوه مشترکی می باشد در ذیل آن بیاورد و با این کار نشان داده شده است که حافظ از مضامین فکری و اعتقادی ابوسعید تاثیر پذیرفته است.