اعتماد کورکورانه یا ایمان آگاهانه

این مقاله از منظری پدیدارشناسانه به نسبت سنجی میان دین و فلسفه با رسانه تلویزیون می پردازد. نویسنده در ابتدا دو سنت فلسفی و دینی غرب را در برابر هم قرار می دهد. از دیدگاه او مسیحیت به مقام شنیدار که مترادف ایمان است و مکتب افلاطونی به مقام دیدار تعلق دارد. به دیگر سخن، سنت دینی مسیحی به روی ایمان تکیه می کند، حال آن که اندیشه یونانی مشاهده را به مثابه معیار به کار می گیرد.
نویسنده سپس جمله ای از مرلو پونتی را محور بررسی خود قرار می دهد. این جمله به تحلیل پدیده دیدن ناظر است. در این میان از دو نظر پدیدار شناسانه مهم دیگر نیز سخن به میان می آورد که یکی متعلق به ژان لوک ماریون و دیگری از آن ژیل دلوز است. ژان لوک ماریون اساس نظرات خود را بر پایه تفاوت میان شمایل و بت بنا می نهد و با تفاوت گذاری میان دو نوع دیدن، نسبت به تلویزیون نگاه بدبینانه ای ابراز می دارد، حال آن که ژیل دلوز از منظر تعدیل یافته ای به قضیه روی می آورد؛ هر چند او خود را وابسته به سنت پدیدار شناسی نمی داند. در هر حال سخنان مرلو پونتی قاعده هرم بحث قرار می گیرند و نتیجه گیری ها نیز بر آن مبتنی هستند.
نویسنده در پایان تضاد میان ایمان و دیدن را امری غیرواقعی به شمار می آورد و با تکیه بر اختیار آدمی تلویزیون را در برزخ دو گونه واکنش متفاوت جای می دهد: اعتماد کورکورانه یا ایمان آگاهانه.