جابه جایی ضمیر شخصی متصل در شعر معاصر

هنجارگریزی از زبان معیار، انحراف از قوانین حاکم بر همنشینی واژه ها، افزودن قاعده هایی به برونه زبان معیار، به هم ریختن نحو جمله ها و دخل و تصرف در ساختمان دستوری زبان معمول و متعارف، مجموعه روش هایی است که اغلب شاعران برای رسیدن به زبان شعر از آن بهره می برند. اصولا به کارگیری روش هایی در زبان، که توجه مخاطب را از پیام، به زبان معطوف می کند، منجر به برجسته سازی زبان شعر می شود و این برجسته سازی ها به دو شکل هنجارگریزی و قاعده افزایی صورت می گیرند. هنجارگریزی نیز خود انواعی دارد که اغلب با جابه جایی اجزا و ارکان در حوزه های مختلف دستوری ایجاد می شود. در این میان، ضمایر شخصی متصل که نقش مندی دستوری آن ها، موقعیت مکانی ویژه ای برایشان رقم می زند، به دلیل انعطاف پذیری بالایی که در تغییر موقعیت مکانی از خود نشان می دهند، همواره بستر مناسبی برای دخل و تصرف شاعران بوده و هنجارشکنی ها و گریز از قواعد در تعیین موقعیت مکانی این گونه ضمایر، تنوعی چشمگیر در کاربرد آن ها ایجاد کرده که بخشی از آن تنوع در زبان شعر کشف و ثبت شده است.