«من» و صداهای آن در نگاه دیگران-مطالعه موردی، «جایگاه» آنی ارنو و «من او» رضا امیرخانی

تخیلی یا واقعی، «خود» تعریفی از قبل تعیین شده نیست، و نویسنده نوع خودنگاری سعی بر آن دارد که زندگی بدون فرم «خود» را در فرم و ساختار نوشتار بگنجاند. اما نشان دادن تصویر موضوعی («من») که مدام در حال تغییر و حرکت است، ژانر ادبی خودنگاری را تبدیل به فضایی از تعدد «خود» می کند. در خودنگاری«من» دست به انتخاب «خود» می زند تا بتواند زندگی محدودش را تبدیل به زندگی ای غنی و چندگانه کند. این انتخاب آزادانه در معرفی «خود»، هر بار مفهومی جدید از رابطه میان تمام «خود»ها ارائه می دهد.
در این مجال سعی بر آن داریم که به سوالاتی بپردازیم که دربرگیرنده این موارد هستند: «من»، نقش و جایگاه آن و اشکال و صداهایی که به خود نسبت می دهد تا شانس دوباره زندگی کردن را بیابد. بدین منظور، دو اثر من او رضا امیر خانی و جایگاه آنی ارنو را به عنوان دو نمونه از ادبیات معاصر فارسی و فرانسه مورد بررسی قرار خواهیم داد. هر دو اثر به نحوی دربرگیرنده «من» هستند، و با استفاده از شیوه های مختلف به صحبت درباره این «من» تکه تکه شده می پردازند، یکی از این شیوه ها بحث در مورد نگاه دیگران به «من» می باشد.نگاه دیگران و آنچه که درمورد «من» در ذهن دارند همیشه همراه با مقدار زیادی از اطلاعات در مورد جامعه ای که در آن می زیند است، بنابراین، برای شناخت بهتر این جامعه از شیوه نقد جامعه شناختی پیر زیما بهره می بریم.