تاثیر آموزش بر اساس نظریه خودکارآمدی بر مدیریت دیابت در بیماران دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک دیابت شهرستان آق قلا

دیابت یکی از مهمترین مشکلات بهداشتی و شایعترین بیماری مزمن متابولیک است که عوارض ناشی از آن یکی از دلایل اصلی مرگ و میر و ناخوشی است. یکی از عواملی که در موفقیت مراقبت از خود در بیماران دیابتی می تواند نقش عمده ای به عهده داشته باشد خودکارآمدی است. این مطالعه با هدف تاثیر مداخله آموزشی بر اساس نظریه خودکارآمدی بر مدیریت دیابت در بیماران دیابتی مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان آل جلیل شهرستان آق قلا انجام شد.
مواد و این تحقیق بصورت نیمه تجربی دو گروهی بود که در آن 58 نفر (19مرد و 39 زن) از بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 وارد مطالعه و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی شرر و خودکارآمدی مدیریت دیابت به همراه پاره ای از متغیرهای دموگرافیک بود. مداخله آموزشی برای گروه مداخله بر اساس نظریه یادگیری اجتماعی بندورا در 3 جلسه 90 دقیقه ای و به مدت 3 هفته انجام شد. 2 ماه بعد پس آزمون گرفته شد. داده های گردآوری شده وارد نرم افزار SPSS نسخه 18 شد و از طریق آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی و کای اسکوئر انجام گرفت.
میانگین سنی گروه مداخله و کنترل به ترتیب 90/55 و 92/53 سال بود. میانگین مدت ابتلا به بیماری دیابت نوع 2 در گروه مورد 58/10و در گروه شاهد 59/8 سال بود. بین تمام مشخصات دموگرافیک بین دو گروه مداخله و کنترل اختلاف معنی داری وجود نداشت. میانگین نمره خودکارآمدی عمومی و خودکارآمدی مدیریت دیابت قبل از مداخله آمورشی در حد متوسط بود. بعد از مداخله آموزشی میانگین نمره خودکارآمدی عمومی و خودکارآمدی مدیریت دیابت در بیماران دیابتی نوع 2 در مقایسه با گروه کنترل به طور عمده و معنی داری افزایش یافت(p=0.001).
نتایج این مطالعه نشان داد که مداخله آموزشی بر اساس نظریه خودکارآمدی باعث افزایش میزان خودکارآمدی عمومی و میزان خودکارآمدی مدیریت دیابت بیماران مورد مطالعه شد.