عوارض جراحی گلوکوم

اگرچه چندین عامل در ایجاد گلوکوم دخالت دارند اما تنها روش درمان اثبات شده، کاهش فشار چشم برای جلوگیری از آسیب عصب بینایی ناشی از گلوکوم است. درمان های محافظه کارانه از جمله درمان دارویی و لیزر اغلب خط اول درمان هستند اما بسیاری از بیماران به درمان های تهاجمی تری جهت کنترل فشار داخل چشمی نیاز دارند. جراحی ایده آل روشی است که موثر، قابل تکرار و به صرفه بوده و کم ترین خطر را برای بیمار داشته باشد. اما متاسفانه در حال حاضر روش جراحی که دارای این شرایط باشد، وجود ندارد.
جراحی گلوکوم طی سال های اخیر پیشرفت های زیادی نموده است. روش های ابتدایی، مبتنی بر ایجاد فیستول برای کاهش فشار چشم بود. این روش ها از جمله فیلتراسیون تمام ضخامت و ایمپلنت ستونی با استفاده از مواد مختلف، میزان عوارض غیرقابل قبول و زیادی داشت.
تغییر روش جراحی به روش های فیلتراسیون کنترل شده که از اواخر دهه 1960 شروع شد، عوارض پس از عمل را کاهش داد اما اسکار و شکست درمان طی زمان هم چنان مساله ساز بود. پس از آن، درمان های آنتی فیبروتیک با 5 فلورواوراسیل و میتومایسین C جهت کاهش اسکار و افزایش میزان موفقیت به کار گرفته شدند، اما عوارض پس از عمل افزایش یافت.
امروزه ترابکولکتومی به عنوان یک روش شایع به کار می رود و هم چنان عمل جراحی پرعارضه و با اثربخشی متغیر است. جستجو برای جراحی های ایمن تر و کم تر تهاجمی با تاکید بر وسایل و روش های جدید که از برش های کوچک استفاده می کنند تحت عنوان جراحی های MIGS (Microinvasive Glaucoma surgery) ادامه دارد. اما روش های جدید، خطرات و عوارضی دارند که برخی از آن ها ممکن است تا جمع آوری داده های طولانی مدت ناشناخته باشند.