هیپرفسفاتمی در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه

هیپرفسفاتمی به تنهایی و یا همراه با هیپرکلسمی با افزایش مرگ و میر در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه (CKD) ارتباط دارد. این مقاله مروری است بر برخی پژوهش هایی که در زمینه درمان هیپرفسفاتمی در بیماران مبتلا به CKD انجام شده است.
برای جمع آوری اطلاعات موجود مقالات زیادی در منابع متعددی هم چون PubMed، Scopus، Current Content، Embase و IranMedexبا کلمات کلیدی هیپرفسفاتمی و بیماری مزمن کلیه مورد بررسی قرار داده شدند. این مطالعه، مقالات چاپ شده در زبان انگلیسی و فارسی به صورت مقاله کامل را شامل می شود.
درمان شایع هیپرفسفاتمی در بیماران CKD شامل محدود کردن فسفات غذایی و تجویز متصل شونده های به فسفات بوده تا از جذب روده ای فسفات خورده شده جلوگیری نمایند. محدود کردن فسفات باید به طور عمده شامل غذاهای غیرضروری دارای فسفات از قبیل بسیاری از غذاهای فرآوری شده، نوشابه های گازدار، محصولات لبنی و بعضی از سبزبجات باشد. متصل شونده های به فسفات به دو نوع عمده متصل شونده های حاوی کلسیم (کلسیم کربنات و کلسیم استات) و متصل شونده های غیرکلسیمی (سولامر و لانتانوم) تقسیم بندی می شوند. همه آنها در کاهش دادن فسفات سرم موثر هستند؛ با این وجود متصل شونده های غیرکلسیمی در بیماران هیپرکلسمیک، بیماران مصرف کننده آنالوگ های ویتامین D، بیماران با کلسیفیکاسیون عروقی و بیماری آدینامیک استخوان دارند، ترجیح داده می شوند.
نگرانی هایی درباره ایمن بودن فسفات بایندرهای کلسیمی برای استفاده طولانی مدت وجود داشته و این عوامل ممکن است با هیپرکلسمی، کلسیفیکاسیون عروقی و بیماری آدینامیک استخوان ارتباط داشته باشند.