نقش گیرنده های NMDA گلوتاماتی آمیگدال در مهار اثرات متابولیکی استرس حاد در موش های کوچک آزمایشگاهی نر

آمیگدال یکی از مهم ترین مناطق مغزی در پاسخ به محرک های استرس زا است. در مطالعه حاضر نقش گیرنده های NMDA گلوتاماتی موجود در آمیگدال در مهار اثرات متابولیکی استرس حاد در موش های نر بررسی شد.
در این مطالعه تجربی-مداخله ای کانول گذاری یک طرفه و دوطرفه آمیگدال توسط دستگاه استریوتکس صورت گرفت. پس از یک هفته بهبودی، حیوانات (11 گروه 6 تایی) دوزهای مختلف ممانتین (0/1، 0/5 و 1 میکروگرم/موش) را 5 دقیقه قبل از القا استرس دریافت کردند. میزان آب و غذای دریافتی، زمان تاخیر در غذا خوردن و وزن مدفوع به عنوان معیارهای متابولیکی استرس سنجیده شد.
استرس بر میزان دریافت آب بی تاثیر بوده ولی باعث کاهش دریافت غذا و افزایش تاخیر در خوردن غذا و افزایش مدفوع گردید. تزریق داخل آمیگدال راست و یا چپ ممانتین موجب کاهش آبنوشی گردید. تجویز ممانتین در دوز 0/1 میکروگرم به آمیگدال چپ موجب مهار اثر استرس و در نتیجه افزایش غذای دریافتی گردید. تزریق ممانتین چه در آمیگدال چپ و چه راست زمان تاخیر در غذا خوردن را کاهش داد و در دوزهای 1 و 0/5 میکروگرم نیز میزان دفع را کاهش داد که سمت راست هسته بیشترین اثر مهارکنندگی را در این زمینه داشت.
به نظر می رسد سیستم گلوتامات موجود در آمیگدال و به خصوص گیرنده های NMDA آن تاثیر مهمی در تنظیم پاسخ به استرس دارد که این اثر وابسته به سمت نیز می باشد.