بررسی اثر محافظت نورونی و بهبود رفتاری در موش های صحرایی مدل پارکینسونی پیوند شده با سلول های بنیادی چربی به صورت داخل وریدی

در بیماری پارکینسون کاهش دوپامین در جسم مخطط منجر به کندی حرکات، سفتی عضلانی و لرزش در هنگام استراحت می گردد. سلول های بنیادی چربی (ADSC) به دلیل دسترسی آسان، ظرفیت تمایزی بالا و به همراه نداشتن مشکلات اخلاقی، مزایای بسیاری در سلول درمانی دارند. در این مطالعه اثر پیوند سلول های ADSC بر اختلال حرکتی موش های مدل پارکینسونی مورد بررسی قرار گرفت.
مدل پارکینسونی با تزریق یک طرفه μg20 نوروتوکسین 6-OHDA در جسم مخطط موش های صحرایی نر نژاد ویستار ایجاد شد (گروه آسیب). گروه های سلول و MEM-α موش های آسیب دیده ای بودند که به آنها به ترتیب106×3 سلول به همراه محیط کشت و محیط تزریق شد. میزان بهبود حرکتی حیوانات با روش روتارود و چرخش های ناشی از آپومورفین در هفته های 4 و8 پس از پیوند سلول ارزیابی شد.
به تدریج بر تعداد چرخش خلاف جهت آسیب در گروه های آسیب و α-MEM افزوده شد و در گروه تزریق سلول از تعداد چرخش خلاف جهت آسیب به طور معناداری کاسته شد، در هفته 8 بعد از پیوند اختلاف معنی داری در تعداد چرخش های خلاف جهت آسیب بین گروه سلول با گروه آسیب مشاهده شد. مدت زمان ماندن روی میله در حال چرخش روتارود در گروه آسیب کاهش معناداری در مقایسه با گروه کنترل نشان داد و در گروه سلول افزایش معناداری در مقایسه با گروه آسیب نشان داد.
پیوند داخل وریدی سلول های بنیادی چربی به طور قابل توجهی اختلال حرکتی را در موش های مدل پارکینسونی بهبود می بخشد.