رضایت شغلی اعضای هیات علمی در ایران

رضایت شغلی اعضای هیات علمی نقش قابل ملاحظه ای در بازدهی، بهره وری و عملکرد دانشگاه ها و مراکز پژوهشی دارد و بی توجهی به آن موجب اثرات نامطلوب بر نظام آموزشی و پژوهشی کشور خواهد شد. در مطالعه حاضر بررسی وضعیت رضایت شغلی اعضای هیات علمی در ایران، با هدف فراهم کردن امکان آگاهی سیاست گذاران و مدیران آموزش عالی از وضعیت رضایت شغلی اعضای هیات علمی برای برنامه ریزی و تلاش برای تقویت و اصلاح قوانین،برنامه ها و تصمیم گیری ها انجام شده است. در این پژوهش به منظور دستیابی به زمینه ها و عوامل موثر بر رضایت شغلی هیات علمی در ایران، از تکنیک مرور سیستماتیک برای حصول به نتیجه ای منسجم از نتایج پژوهش های انجام شده در این حوزه، استفاده شده است. جامعه آماری این پژوهش شامل 54 مقاله علمی پژوهشی منتشرشده در زمینه رضایت شغلی اعضای هیات علمی (اعم از اعضای هیات علمی دانشگاه ها و مراکز و موسسات پژوهشی) از سال 1380 تاکنون، به صورت تمام شمار، بوده است. براساس نتایج این مطالعه، توجه به ارتقای کیفیت آموزش و پژوهش در دانشگاه ها و موسسات پژوهشی از شاخص های مورد توجه اعضای هیات علمی بوده است که در بسیاری از پژوهش های مورد بررسی به آنها اشاره شده است.هم چنین حقوق و مزایا، فراهم کردن شرایط ارتقا و پیشرفت، داشتن استقلال و اختیار در اداره دانشگاه، مشارکت در تصمیم گیری ها، تامین تسهیلات و امکانات رفاهی، ارتقای منزلت اجتماعی و... از دیگر مولفه های موثر در ایجاد و حفظ رضایت شغلی اعضای هیات علمی است که در نتایج پژوهش ارائه و در این مقاله به آن پرداخته شده است. نتیجه نهایی پژوهش حاکی از رضایت متوسط اعضای هیات علمی در ایران است.