بررسی عوامل موثر بر بقای بیماران مبتلا به بیماری لوسمی حاد میلوئیدی

لوسمی حاد میلوئیدی (Acute Myeloid Leukemia، AML) یک اختلال کلونال ناهمگن از سلول های مولد خون و شایع ترین اختلال میلوئید بدخیم در بزرگسالان است. هدف این مطالعه، بررسی پارامترهای خونی و آزمون های عمل کرد کبدی، به عنوان یک پیش آگهی موثر بر بقا بیماران مبتلا به AML بستری شده در بیمارستان طالقانی تهران بوده است.
در این مطالعه توصیفی تحلیلی، کلیه ی بیماران (170) مبتلا به AML به منظور بررسی عوامل موثر در بقای بیماران وارد مطالعه شدند. داده های مورد نیاز از پرونده بیماران استخراج شد. برای تحلیل داده ها از روش کاپلان مایر و آزمون لگاریتم رتبه ای استفاده شده است، هم چنین مدل سازی داده ها نیز با استفاده مدل رگرسیونی کاکس انجام شد.
میانگین و میانه بقا بیماران به ترتیب 93/0±13/14 و 23/12 ماه بود. مدل برازش شده نشان داد که سن در زمان تشخیص، شمارش گلبول های سفید، سیگاری بودن، سابقه خانوادگی، LDH و AST با بقای بیماران مبتلا به AML مرتبط است.
در این مطالعه سن در زمان تشخیص، شمارش گلبول های سفید خون، سیگاری بودن، سابقه خانوادگی LDH و AST به عنوان فاکتورهای پیش آگهی موثر در بقا بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوئیدی شناخته شدند. بنابراین در نظر گرفتن این عوامل می تواند به بقا بیش تر این بیماران کمک کند.