بررسی رابطه فرسودگی شغلی با توانمندسازی و کیفیت زندگی کاری در پلیس

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین توانمندسازی و کیفیت زندگی کاری با فرسودگی شغلی در کارکنان نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران (ناجا) بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه پلیسهای ماموریتی مشغول به خدمت در شهر تهران (آگاهی، پیشگیری، مواد مخدر و راهور) در سال 1392 بود. برای انتخاب گروه نمونه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 250 نفر انتخاب شد. پژوهش حاضر از نوع مطالعات کاربردی و از لحاظ شیوه جمع آوری داده ها و تحلیل، از نوع توصیفی است. در این پژوهش، از پرسش نامه های خصوصیات جمعیت شناختی آزمودنی ها، توانمندسازی کارکنان (84/0 α=) ، کیفیت زندگی کاری (90/0 α= ) و فرسودگی شغلی (83/0 α=) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخصهای آمار توصیفی و آمار استنباطی با روش های آزمون ماتریس همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون همزمان استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین توانمندسازی کارکنان و کیفیت زندگی کاری با فرسودگی شغلی کارکنان رابطه منفی و معنادار وجود دارد. هم چنین بین ابعاد مختلف کیفیت زندگی کاری و ابعاد مختلف توانمندسازی با ابعاد مختلف فرسودگی شغلی رابطه منفی وجود دارد؛ اما بین متغیرهای فرسودگی عاطفی و مسخ شخصیت با پرداخت منصفانه حقوق و بین متغیرهای رشد شخصیتی و احساس استقلال رابطه معناداری ملاحظه نشد. از سویی، ابعاد مختلف توانمندسازی و ابعاد مختلف کیفیت زندگی کاری به صورت جداگانه توانستند فرسودگی شغلی را در جهت منفی پیش بینی کنند.