رویکرد حقوق بین الملل به شبیه سازی انسان

علوم زیستی در نیم قرن اخیر پیشرفت های حیرت انگیزی داشته و به طور فزاینده ای جزئیات نحوه عمل و فعالیت جسم و ذهن انسان را فاش ساخته اند. این پیشرفت ها از سویی نویدبخش تحولی در درمان امراض و آلام بشر هستند و از سوی دیگر، موجب نگرانی هایی درباره نحوه استفاده و کاربرد این دانش شده اند. همان دانش و آگاهی که برای درمان کاربرد دارد می تواند برای اهداف غیر درمانی نیز به کار رود؛ از جمله برای «بهبود» انسان یا حتی تغییر «طبیعت انسان». علاوه بر این، چنین تغییراتی از نسلی به نسل دیگر منتقل خواهند شد.
فرصت و بحران نهفته در این پیشرفت توجه زیادی را به خود جلب کرده است. سال های متمادی است که مباحث اخلاق زیستی در مراجع و محافل مختلف مورد بحث و جدل قرار گرفته و به صورت روزافزون مورد توجه عموم مردم واقع شده اند. از جمله موضوعات قابل توجه علوم زیستی که ابعاد اخلاقی، فلسفی، مذهبی و حقوقی آن مورد توجه بسیار بوده، شبیه سازی انسان است. در این مقاله از منظر حقوق بین الملل مسئله شبیه سازی بررسی می شود.