رابطه انواع حافظه با پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان ابتدایی دارای ناتوانی های یادگیری

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین انواع حافظه با پیشرفت تحصیلی دانش آموزان مبتلا به ناتوانی های یادگیری است.
روش تحقیق از نوع توصیفی همبستگی می باشد. جامعه آماری مشتمل بر دانش آموزان دارای ناتوانی های یادگیری در ارومیه است که حجم نمونه با روش کل شماری 120 نفر انتخاب شد. ابزار اندازه گیری متغیرها، پرسشنامه است که پرسشنامه دانیمن و کارپنتر برای آزمون ظرفیت حافظه فعال و پرسشنامه اسمیت، دلاسالا، لاژیه و مایلار برای حافظه کوتاه و بلندمدت استفاده شد و سنجش پیشرفت تحصیلی با توجه به نمره دانش آموزان انجام گرفت. پایایی کل پرسشنامه حافظه کوتاه و بلندمدت با آلفای کرونباخ 90/0 و پایایی پرسشنامه حافظه فعال به روش دو نیمه کردن 84/0 به دست آمد.
اهم یافته ها نشان داد که بین عملکرد حافظه فعال، حافظه کوتاه مدت و بلندمدت با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. بین سن و عملکرد حافظه کوتاه مدت رابطه مثبت و معنی داری وجود ندارد، اما بین سن وعملکرد حافظه بلندمدت و فعال رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد.
نتایج بیانگر این مطلب هستند که تقویت حافظه با بهبود و پیشرفت تحصیلی در ارتباط است و هر چه عملکرد حافظه قوی تر باشد، عملکرد تحصیلی بهتر محقق می شود.