تاثیر توانبخشی فعال بر توانایی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران دارای کمردرد مزمن

یکی از زمینه های کنش بینابینی جسم و روان، کمردرد است. درمان کمردرد مزمن با توانبخشی فعال شامل آموزش مهارت های اجتماعی - روانی همراه با تجربیات درمانی بوده که به طور فزاینده ای در طول سالهای اخیر حمایت شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر توانبخشی فعال بر توانایی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران دارای کمردرد مزمن انجام شد.
این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل می باشد. جامعه آماری را تمامی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن مراجعه کننده به کلینیک های فیزیوتراپی شهرستان اردبیل در سال 1391 تشکیل می داد. 30 نفر از افراد مبتلا به کمردرد مزمن به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هرکدام 15 نفر) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مقابله با درد، شاخص فعالیت فیزیکی، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و شاخص شکایات عضلانی - اسکلتی استفاده شد. روش مداخله در این تحقیق، درمان توانبخشی فعال بود که در 30-10 جلسه 30 دقیقه ای اجرا شد. داده های پژوهش با روش تحلیل واریانس چندمتغیری (MANOVA) بر روی تفاضل نمرات متغیر های پیش آزمون و پس آزمون تجزیه و تحلیل شدند.
در این مطالعه توانبخشی فعال بر بهبود فعالیت جسمانی، کیفیت زندگی و افزایش راهبردهای شناختی، رفتاری و کاهش نشانه های درد تاثیر داشت.
نتایج این پژوهش حاکی از این است که توانبخشی فعال بر توانایی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران دارای کمردرد مزمن تاثیر دارد.