وضعیت پایداری جمعیتی سکونتگاه های روستایی در مناطق خشک و نیمه خشک (نمونه موردی شهرستان سرایان)

رفع عدم تعادل های منطقه ای در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مورد توجه قرار گرفته و بر اساس این هدف، تفکر حمایت از مناطق محروم در حال بازساخت فضای جغرافیایی است، لیکن تفکر حاکم بر نظام برنامه ریزی قبل از انقلاب، تفکر نظام سرمایه داری بوده که این امر عدم تعادل های زیادی را در سطح منطقه ای به همراه داشته و اصلاح ساختار فضایی را با مشکلاتی مواجه نموده است. از جمله نتایج این عدم تعادل های منطقه ای، مهاجرت های شدید روستا-شهری است. ناحیه ی مورد مطالعه یعنی شهرستان سرایان در استان خراسان جنوبی نیز با مشکلاتی در سازمان فضایی سکونتگاه مواجه است از جمله؛ کوچکی و پراکندگی سکونتگاه های روستایی، تخلیه روستاها، مهاجرت های شدید روستاییان و... به طوری که، در سال 1385، حدود 24% روستاهای این ناحیه کم تر از 100 نفر و حدود 37% سکونتگاه های روستایی بین100-200 نفر جمعیت داشته اند. هم چنین، نیمی از روستاهای ناحیه ی تحت مطالعه با رشد منفی جمعیت مواجه بوده اند، لذا در این پژوهش که از لحاظ ماهیت و روش، توصیفی-تحلیلی است، وضعیت پایداری جمعیتی سکونتگاه های روستایی ناحیه، مورد بررسی قرار گرفته و علل ناپایداری تبیین گردیده است، در نهایت اثرات ناپایداری جمعیتی بر امنیت بیان شده و پیشنهادات لازم برای پایداری جمعیتی روستاهای ناحیه ارائه گردیده است.