تاثیر اسپلینت استاتیک پدل بر تون عضلانی، دامنه حرکتی و زبر دستی اندام فوقانی کودکان همی پلژی اسپاستیک

همی پلژی اسپاستیک شایع ترین نوع فلج مغزی است که می تواند منجر به محدودیت عملکردی بویژه در اندام فوقانی شود. از روش های پیشنهادی در درمان توان بخشی این گروه از کودکان، استفاده از اسپلینت برای اصلاح دامنه حرکتی، تعدیل تون و بهبود عملکرد دست می باشد. در این مطالعه به بررسی تاثیر اسپلینت پدل بر دامنه حرکتی، تون و زبردستی اندام فوقانی کودکان همی پلژی اسپاستیک 11-5 ساله پرداخته شده است.
این تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی ساده با طرح موازی دو سو کور و با استفاده از اسپلینت استاتیک پدلدر دو گروه مداخله و کنترل بر روی 30 کودک همی پلژی اسپاستیک 11-5 ساله انجام شده است. گروه کنترل با برنامه های روتین کاردرمانی(درمان رشدی–عصبی) و گروه مداخله علاوه بر مداخلات درمان رشدی– عصبی، از اسپلینت پدل به مدت 2 ماه (4 ساعت در روز و 6-4 ساعت در شب) تحت درمان قرارگرفتند. ارزیابی های انجام شده در سمت مبتلا شامل ارزیابی تون فلسکوری مچ دست و آرنج با مقیاس آشورث اصلاح شده، دامنه حرکتی گونیامتری اکستانسیون فعال و غیرفعال مچ دست، آزمون های پورد-پگ بورد و جعبه-مکعب جهت ارزیابی زبر دستی ظریف و درشت دست در قبل و دو ماه بعد از درمان اجرا شد.
تفاوت تغییرات زبردستی درشت دست(001/0=P)، دامنه حرکتی فعال اکستانسیون مچ دست(005/0=P) و اسپاستیسیتی عضلات فلکسور مچ دست(007/0=P) و آرنج(048/0P=) در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل معنادار بود اما تفاوت تغییرات دامنه حرکتی غیرفعال اکستانسیون مچ دست(14/0=P) و تغییرات زبردستی ظریف دست(18/0=P) بین دو گروه معنادار نبود.
نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که استفاده از اسپلینت پدل به همراه رویکرد درمان رشدی-عصبی می تواند در بهبود زبردستی درشت دست، دامنه حرکتی اکستانسیون فعال مچ دست و نیز کاهش اسپاستیسیتی عضلات فلکسور مچ دست و آرنج موثر باشد.