مقایسه استحکام عرضی رزین پلی متیل متاکریلات، تقویت شده با سیم Stainless Steel، مش فلزی و فایبر پلی اتیلن

شکستن پروتز در اثر حوادث یا ناهماهنگی اکلوژن از ضعف های رزین های آکریلی پلی متیل متاکریلات می باشد. به همین علت محققان در صدد یافتن روش هایی جهت بالا بردن استحکام عرضی این مواد بوده اند. تاکنون روش های متفاوتی شامل استفاده از کو پلی مرها، عواملCross-Linking ، تقویت کننده های فلزی و فایبرها جهت بالا بردن خواص مکانیکی این مواد ابداع شده است. در مورد مواد تقویت کننده جدیدتر، از جمله فایبرهای پلی اتیلن تحقیقات محدود و نتایج متناقض می باشد. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه میزان استحکام عرضی بین این روش با دو روش دیگر (سیمS.S و مش فلزی) جهت تقویت رزینPMMA می باشد.
در این تحقیق 40 نمونه رزین PMMA ساخته شده و در چهار گروه ده تایی تقسیم بندی شد. در گروه اول از هیچ نوع تقویت کننده ای استفاده نشده و به عنوان گروه شاهد منظور گردید. در سه گروه دیگر به ترتیب از سیم فلزی به قطر 0.1 میلی متر، مش فلزی به ضخامت 3/0 میلی متر و فایبر پلی اتیلن از نوع Fiber-braid جهت تقویت نمونه ها استفاده شد. در نهایت این نمونه ها با استفاده از تست 3-Point Loading تحت اعمال نیرو تا موقع شکستن قرار گرفتند.
متوسط میزان استحکام عرضی گروه شاهد MPa 78.37 و سه گروه دیگر به ترتیب: MPa 80.25، MPa 79 و MPa 78.56 محاسبه شد، ولی این میزان افزایش در هیچکدام از گروه ها از نظر آماری معنادار نبود (0.05> p).
افزایش 2.5%، 0.8% و 0.25% به ترتیب برای گروه های تقویت شده با سیم استینلس استیل، مش فلزی و فایبر پلی اتیلن، تاثیر قابل ملاحظه در بهبود استحکام عرضی رزین آکریلی PMMA ندارد.