بهبود کیفی طراحی فضاهای آموزشی بر پایهٔ نیازهای دانش آموزان معلول جسمی حرکتی (نمونهٔ مطالعه شده: مدرسهٔ طه اصفهان)

در معماری مدارس، توجه به نیازهای کاربران ضروری است و تحقق این امر از طریق طراحی جزئیات فضاها، با توجه به الگوهای رفتاری و حرکتی دانش آموزان، امکان پذیر می گردد. هدف از این پژوهش، پرداختن به ضرورت طراحی در مراکز آموزشی، ویژهٔ دانش آموزان معلول جسمی حرکتی و افزایش کیفیت مراکز مذکور، مطابق با نیازهای ویژهٔ آموزشی این کودکان است.
در این مقاله، مدرسهٔ طه (ویژهٔ کودکان استثنایی) در شهر اصفهان مطالعه و تحلیل میدانی شده است. این مقاله سعی دارد فضاهای مدرسه یادشده را از طریق مقایسه با استانداردهای جهانی ارزیابی کرده و سپس راهکارهای مناسبی جهت ارتقای کیفی طراحی این مدارس پیشنهاد کند.
نتایج نشان داد که محوطه مدرسه، 20٪ مناسب و 40٪ نامناسب؛ ورودی ساختمان و لابی مدرسه، 22.23٪ مناسب و 57٫15٪ نامناسب؛ طراحی کلاس های درس و در ورودی آن ها به ترتیب 20 و 25درصد مناسب و 40 و 25درصد نامناسب؛ طراحی سرویس بهداشتی، 22٫23٪ مناسب و 33٫33٪ نامناسب؛ و رمپ، پله و آسانسور به ترتیب 33٫33٪، 16٫66٪ و ٪28٫57 مناسب و ٪50، 66٫68٪ و 57٫15٪ بوده است.
برمبنای یافته ها، مشاهده می شود؛ با این که مدرسه ویژهٔ کودکان استثنایی ساخته شده است اما توافق قابل قبولی با استانداردها ندارد؛ در راستای بهبود این وضعیت پیشنهاداتی ارائه گردیده که می تواند در مورد این مدرسه مورد استفاده قرار گیرد.