ارزیابی کلینیکی و رادیوگرافیک استایلوئید پراسس و سندرم ایگل در شیراز: شیوع، مورفولوژی و علائم

سندرم ایگل به عنوان یکی از علل دردهای ناحیه کرانیوسرویکال، با افزایش بیش از 25 میلی متری طول زائده استیلوئید همراه است. هدف مطالعه حاضر ارزیابی شیوع و خصوصیات ساختاری زائده استایلوئید طویل شده (ESP)، بررسی شیوع سندرم ایگل و حضور علائم در افراد بالای 20 سال در شیراز می باشد.
در این مطالعه مقطعی 500 کلیشه رادیوگرافی پانورامیک، بر اساس مورفولوژی و طول زائده استایلوئید مورد بررسی قرار گرفتند. در صورت وجود هرگونه علائم همراه با ESP، بیماران با لمس داخل دهانی فضای تونسیلار مورد معاینه قرار می گرفتند. در صورت تشدید علائم از ارتباط آن باESP اطمینان حاصل می شد.
شیوع کلی ESP برابر با 2/35% بود. شیوع ESP در مردان و زنان تفاوت معنی داری با هم نداشت(94/0=OR، 37/1-65/0: دامنه اطمینان 95%) . در مقایسه با گروه سنی زیر 40 سال، شانس افراد گروه های سنی 60-40، تقریبا 76/1 برابر(دامنه اطمینان 95%: 66/2-16/1) و بالای 60 سال، تقریبا 01/2 برابر(دامنه اطمینان95%: 66/3-10/1) برای رخداد ESP بیشتر بود. بیشترین فراوانی مورفولوژیک مربوط به کلسیفیکاسیون ممتد و کمترین مربوط به سود و آرتیکولیشن های متعدد بود. شیوع سندرم ایگل در جمعیت 8/1% بود که سردرد، سر گیجه و احساس جسم خارجی به ترتیب شایع ترین علائم گزارش شده بودند.
ESP یافته شایعی در جمعیت می باشد که با افزایش سن شیوع آن بیشتر می شود. با این وجود معاینه بیمار برای افتراق سندرم ایگل از سایر موارد با علایم مشابه جهت جلوگیری از درمان های غیر ضروری لازم به نظر می رسد.