تحلیل ضرورت به کارگیری برنامه ریزی محیطی همکارانه در منطقه شش شهرداری تهران به عنوان موردپژوهی

برنامه ریزی محیطی همکارانه، با فراهم کردن چارچوبی متوازن میان نهادهای سیاسی، اجتماعی و بنیان های علمی محیطی، سعی در درک ابعاد گسترده تر مشکلات محیطی و زمینه های پسامادی سرمایه های محیطی دارد. منطقه شش تهران، به عنوان قلب تپنده و مرکز فضایی این شهر، با وجود سرمایه های محیطی ارزشمندی چون درختان چنار با قدمت چندصد ساله، محل استقرار مهم ترین فعالیت های خدماتی، تولیدی است. تمرکز فعالیت های انسانی در این منطقه، انباشت انواع آلودگی های محیطی را به همراه داشته است که خود به نابودی سهم قابل توجهی از درختان چنار منجر شده است. این درحالی است که به نظر می رسد، فعالان منطقه (ساکنین و غیرساکنین) نسبت به این دسته از مشکلات آگاهی نداشته و با رویکردی منفعلانه، تمایلی به نگهداشت سرمایه های محیطی محل سکونت خود نداشته باشند. هدف از نگارش این پژوهش، کوشش جهت کارآمدتر نمودن سیستم برنامه ریزی شهری در این منطقه ضمن معرفی رویکرد نوین و فراهم نمودن بستر به کارگیری برنامه ریزی محیطی همکارانه است. راهبرد اصلی این پژوهش موردکاوی و روش پژوهش ترکیبی کمی و کیفی، شامل انجام مصاحبه با عوامل تصمیم گیر و بازیگران کلیدی در عرصه آلودگی محیطی منطقه است که، اساس تحلیل های این پژوهش را شکل می دهد. یافته های تحلیل نشان دهنده ناکارآمدی فرآیندهای موجود برنامه ریزی در افزایش دانش محیطی محلی، تقویت انگیزه و تمایل ساکنین برای مشارکت جهت کاهش روند تخریب سرمایه های محیطی و نیز محدودیت های به کارگیری فرآیندهای همکاری میان نهادها و بازیگران در زمینه مشکلات محیطی است. آشکار شدن این دسته از مشکلات همراه با قوت رویکرد نوین به چالش محیطی، ضرورت به کارگیری برنامه ریزی محیطی همکارانه را در سطح اجتماع محلی نشان می دهد. بر مبنای بروندادهای چارچوب تحلیل و مفاهیم اصلی برنامه ریزی محیطی همکارانه، ارائه پیشنهادات، با فراهم کردن «زمینه» به کارگیری این رهیافت در چارچوب ساختار تصمیم گیری پیشنهادی، شامل بازیگران اصلی، ارتباطات بین آن ها و سیستم پشتیبان تصمیم گیری صور تبندی شده است.