تاثیر پرتوی گاما بر رشد جنین موش

بسیاری از بیماران سرطانی که تحت درمان با رادیوتراپی قرار می گیرند احتمال دارد دچار صدمات جدی به ذخیره تخمدان و عضلات ماتریکس رحم شوند. تعدادی از ان بیماران شاید برای بچه دار شدن به کلینیک های ناباروری مراجعه کنند و از روش های درمانی هورمونی برای القاء تخمک گذاری (ART) استفاده کنند.

این مطالعه به بررسی باروری و همچنین جنین های موش های ماده ای که تحت تزریق هورمون های تحریک تخمدان قرار گرفته اند و قبل از جفت گیری تحت تابش کل بدن با پرتوی گاما قرار گرفته اند پرداخته است.

موش های ماده به طور تصادفی به گروه های کنترل، و سه گروه I (پرتو)،گروه II (القاء تخمک گذاری) ،گروه III (پرتو و القاء تخمک گذاری) تقسیم شدند. در گروهی که تحریک تخمک گذاری با استفاده از هورمون داشتند به موش ها دوزهای متفاوت PMSG و HCG تزیق شد. در گروه پرتو نیز دوزی از پرتوی گامای کبالت که استفاده شد 2و4 گری بوده است. تعداد جنین های موش ها وهمچنین وزن، دور سر، تعداد جنین های سالم، تعداد جنین ها با آنومالی مشخص در بدن، تعداد جنین های سقط شده و متوقف شده در همه گروه ها بررسی و ثبت شد.

در گروه I و II افزایش دوز پرتو و هورمون منجر به کاهش در تعداد جنین های زنده (45 در 2 گری در مقایسه با 29 در 4 گری در گروه پرتو) همچنین از 76 در گروه 10 واحد به 48 در گروه 15 واحد رسید. در گروه III دوز بالاتر هورمون در حضور 2 گری پرتو باعث افزایش تعداد جنین های سقط شده، شد. تعداد جنین های سقط شده در زمان استفاده از دوز 15 واحد از هورمون به 15 عدد رسید در حالی که همین مورد در زمان استفاده از دوز پایین تر هورمون 6 عدد ثبت شده است. در میان پارامترهای مختلفی که بررسی شد تفاوت مشخصی در پارامتر وزن جنین های موش مشاهده شد (0/01=p).

نتایج نشان می دهد که استفاده از هورمون های محرک تخمدان در موش هایی که قبل از جفت گیری تابش گاما دریافت کرده اند باعث افزایش قابل توجهی در شانس باردارشدن آن ها نمی شود.