بررسی سطوح مختلف پروتئین قابل و غیرقابل تجزیه در شکمبه بر عملکرد و قابلیت هضم در بره های نر پرواری

در این مطالعه در دو آزمایش اثر سطوح مختلف پروتئین قابل و غیرقابل تجزیه در شکمبه در جیره های سریع التخمیربر عملکرد بره های نرمورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول تجزیه پذیری ماده ی خشک و پروتئین خام پودرماهی،کنجاله ی سویا و کنسانتره جیره های مذکور طی زمان های مختلف شکمبه گذاری (صفر، 4، 8، 12 و 24 ساعت) با استفاده از دو راس گوسفند فیستولادار دو ساله نژاد زل مازندرانی با میانگین وزن 2 30 تعیین گردید. تجزیه پذیری موثر ماده ی خشک پروتئین خام پودر ماهی به طور معنی داری کمتر از کنجاله ی سویا بود (05/0>P). از نظر تجزیه پذیری موثر ماده ی خشک بین کنسانتره های مختلف، تفاوت معنی داری وجود نداشت ولی تجزیه پذیری موثر پروتئین خام کنسانتره ها به طور معنی داری کاهش یافت.در آزمایش دوم24 راس بره نر حاصل از آمیخته گری تجاری نژاد زل -سنگسری، با سن تقریبی 6 تا 7 ماه و میانگین وزن زنده 5/2 ± 29 کیلوگرمدر قالب یک طرح کاملا تصادفی با سه تیمار (جیره) و هر تیمار با 8 تکراربه مدت 95 روز مورد آزمایش قرار گرفتند. قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی تحت تاثیر تیمار آزمایشی قرار نگرفت. با کاهش نسبت پروتئین قابل و غیرقابل تجزیه در شکمبه جیره pHادرار به طور معنی داری کاهش یافت ولی pHمایع شکمبه و pHمدفوع تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی واقع نشد. نتیجه کلی نشان داد که کاربرد جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیرقابل در شکمبه به عنوان مطلوب ترین جیره برای بره های نر به شمار می رود.