بررسی میزان ناامیدی و اضطراب در نوجوانان مبتلا به بتا تالاسمی ماژور

امروزه، با به کارگیری روش های درمانی گوناگون، مانند تزریق خون و آهن زدایی، وضعیت سلامت جسمی بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور بهبود یافته است و با توجه به افزایش سن این بیماران و پیشرفت روش های درمانی، مشکلات روانی – اجتماعی آنها اهمیت بیشتری یافته است. هدف از انجام این پژوهش، تعیین و میزان ناامیدی و اضطراب نوجوانان مبتلا به بتاتالاسمی ماژور و مقایسه آن با نوجوانان سالم بود.
در این پژوهش توصیفی – تحلیلی، میزان ناامیدی و اضطراب بیماران بتاتالاسمی ماژور 12 تا 18 ساله مراجعه کننده به مرکز بیماری های خاص یزد با افراد سالم گروه شاهد، در پاییز و زمستان 1380 مقایسه شده است. بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور، شامل 23 نفر و افراد سالم گروه شاهد، شامل 54 نفر از همکلاس های آنها بودند. داده های مردم شناختی به وسیله پرسشنامه و داده های مربوط به میزان ناامیدی و اضطراب، به ترتیب، با بهره جویی از مقیاس ناامیدی بک و مقیاس اضطراب پنهان اسپیل برگر، از همه بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور، پس از پایان برنامه های درمانی و در حالت تثبیت بیمار، گردآوری گردید. همچنین، داده های مربوط به افراد سالم، نیز به همین ترتیب، در مدرسه هایی، که بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور در آن به تحصیل مشغول بودند گردآوری شد.
یافته ها نشان داد، که تفاوت معنی دار آماری میان میزان ناامیدی گروه مورد و شاهد وجود نداشت (p=0.065)، در حالی که، میزان اضطراب بیماران مبتلا به بتا تالاسمی ماژور به طور معنی داری بیش از افراد سالم بود (p=0.025). همچنین میان میزان ناامیدی و اضطراب گروه های بیمار و سالم، تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p=0.001) و با افزایش میزان ناامیدی، بر میزان اضطراب آنها افزوده می شد.
این پژوهش نشان داد که میزان اضطراب نوجوانان مبتلا به تالاسمی ماژور از نوجوانان سالم بیشتر است و این بیماران از جمله افرادی از جامعه هستند که هر نوع بحران اندک می تواند باعث افزایش اضطراب در آنها گردد.