تاثیر تسهیل شرایط تمرینی دویدن بر خودکارامدی دویدن کودکان نابینا

در بسیاری از موارد شرایط جامعه به گونه ای است که باعث کاهش فرصت های حرکتی، به ویژه فرصت تجربه موفق دویدن برای کودکان نابینا می شود. به دنبال این مساله، خودکارامدی کودکان نابینا نسبت به دویدن که یک فعالیت بنیادی و مهم برای رشد حرکتی، جسمانی و روانی در دوران کودکی است، کاهش می یابد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تسهیل شرایط تمرینی دویدن بر خودکارامدی دویدن کودکان نابینا بود.
نمونه های تحقیق نیمه تجربی حاضر را کودکان نابینای یکی از مدارس ابتدایی نابینایان استان اصفهان تشکیل دادند که در دو گروه تجربی شامل 8 نفر (2 دختر و 6 پسر با میانگین سنی 6/1 ± 5/9 سال) و شاهد شامل 10 نفر (3 دختر و 7 پسر با میانگین سنی 6/1 ± 3/10 سال) قرار گرفتند. تسهیل شرایط دویدن با استفاده از روش «کمربند اتصالی برای گروهی دویدن نابینایان» انجام شد. برنامه تمرینی به صورت 3 جلسه 45 دقیقه ای در هفته در نظر گرفته شد و به مدت 6 هفته ادامه داشت. خودکارامدی دویدن با استفاده از پرسش نامه خودکارامدی دویدن نابینایان به شکل مصاحبه و به صورت پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده ها، از روش آماری ANOVA برای داده های تکراری در سطح معنی داری 050/0 ≥ P استفاده گردید.
یافته ها بیانگر تعامل معنی دار در خودکارامدی مسافت دویدن (020/0 = P و 35/6 = (16 و 1)F) و خودکارامدی مهارت دویدن (001/0 > P و 19/14 = (16 و 1)F) به نفع گروه تجربی بود. همچنین، اثر اصلی نوبت آزمون (تفاوت درون گروهی) در خودکارامدی مسافت دویدن (010/0 = P و 9/52 = (16 و 1)F) و خودکارامدی مهارت دویدن (001/0 > P و 56/20 = (16 و 1)F) به نفع گروه تجربی بود، اما اثر اصلی گروه (تفاوت بین گروهی) در هیچ کدام از خودکارامدی ها (مسافت دویدن و مهارت دویدن) معنی دار مشاهده نشد.
پیشرفت معنی دار گروه تجربی شاید به تقویت منابع خودکارامدی در نتیجه انجام تمرینات دویدن با شرایط تسهیل شده، مربوط می شود. این نتایج نشان می دهد که در صورت تسهیل شرایط، تمرینات دویدن برای کودکان نابینا امکان پذیر است و اثر مطلوبی در بهبود خودکارامدی دویدن آن ها دارد.