ارزیابی بیومکانیکی و هیستوپاتولوژیکی دو روش انتقال تاندون و آناستوموز عصبی در کارایی اندام حرکتی خرگوش

منظور از انتقال تاندون، تغییر محل طبیعی چسبندگی یک تاندون به محل جدید به منظور کسب مجدد فعالیت مربوط به یک عضله است. در این مطالعه ارزیابی بیومکانیکی و هیستوپاتولوژیکی با استفاده از دو روش جراحی آناستوموز عصبی و انتقال تاندون بصورت توامان جهت بهبود عملکرد نسبت به استفاده از یکی از روش های فوق مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه 20 سر خرگوش سفید نیوزلندی نر ظاهرا سالم انتخاب گردیده و به طور تصادفی به چهار گروه پنج تایی تقسیم شدند؛ گروه 1: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و رها گردید. گروه 2: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و سپس آناستوموز داده شد. گروه 3: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و رها گردید. در این گروه عمل انتقال تاندون صورت پذیرفت. گروه 4: در این گروه طی عمل جراحی روی پای چپ حیوان، عصب سیاتیک قطع و سپس آناستوموز داده شد. در این گروه عمل انتقال تاندون صورت پذیرفت. ارزیابی بیومکانیکی و پاتولوژیکی 45 روز پس از جراحی روی نمونه های استخوانی و عضله صورت گرفت. طی نتایج بیومکانیک بدست آمده از تحقیق حاضر، در پارامتر خمش پذیری، در پای چپ گروه هایی که انتقال تاندون در آنها صورت گرفته است، نیاز به قدرت خمش کمتری نسبت به گروه هایی است که انتقال تاندون در آنها صورت نگرفته است. همچنین در پارامتر گشتاور شکست، در پای چپ گروه هایی که انتقال تاندون در آنها صورت گرفته است، نیاز به قدرت شکست بیشتری نسبت به گروه هایی است که انتقال تاندون در آنها صورت نگرفته است. این امر بدلیل وزن گیری اندام است که میزان کلسیم در گروه هایی که انتقال تاندون در آنها داریم نسبت به ماتریکس بالاتر است. در نتایج پاتولوژیک بدست آمده از تحقیق حاضر، نکروز زنکر و آتروفی عضلانی در هر دو گروه قابل مشاهده بود ولی حدت آن در گروه یک بیشتر از گروه چهار ارزیابی شد. در مواقعیکه وزن گیری انجام نمی شود، بدلیل استئودیستروفی میزان کلسیم نسبت به ماتریکس کمتر می شود. نتیجه اینکه استفاده از دو روش جراحی؛ آناستوموز عصبی و انتقال تاندون با یکدیگر نتیجه بهتری در عملکرد اندام های فلج شده دارد.