کاهش تنش ناشی از سمیت آرسنیک در سویا (Glycine max L) با استفاده از سدیم نیتروپروساید

آرسنیک یکی از مهم ترین سموم آلوده کننده ی محیط زیست محسوب می شود. آرسنیک به طرق مختلف از جمله تشکیل گونه های اکسیژن فعال و در نتیجه پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی باعث اختلال در رشد گیاهان می شود. در این مطالعه اثر متقابل آرسنیک و سدیم نیترو پروساید (SNP) بر گیاه سویا بررسی شد. بدین منظور، سویا در مرحله چهار برگی مورد تیمار غلظت های مختلف آرسنیک (0 ،150 و300 میکرومولار) و SNP (صفر و 100میکرومولار) قرار گرفت و صفاتی نظیر غلظت پراکسید هیدروژن، پرولین، مالون دی آلدهید و فعالیت برخی آنزیم های آنتی اکسیدان در شاخساره اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت آرسنیک در محیط هوگلند، میزان کلروفیل کل در شاخساره به طور معنی داری کاهش و فعالیت آنزیم های کاتالاز و پراکسیداز به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین، در تیمارهای آرسنیک تجمع پراکسید هیدروژن به طور معنی داری افزایش یافت که منجر به پراکسیداسیون لیپیدهای غشایی گردید. افزایش محتوای مالون دی آلدهید، این را تایید نمود. به کارگیری SNP در محیط حاوی آرسنیک، میزان کلروفیل کل، فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز و گایاکول پراکسیداز را به طور معنی داری افزایش داد ولی، فعالیت آنزیم کاتالاز با استفاده از SNP در این شرایط کاهش پیدا کرد. بنابراین، SNP در کاهش آسیب های اکسایشی می تواند نقش موثری داشته باشد.