اثر 12 هفته برنامه تمرینی مقاومتی و ترکیبی بر چگالی ماده معدنی و استحکام مکانیکی استخوان ران موش های صحرایی نر استئوپروتیک

در این مطالعه اثر تمرین ترکیبی در مقایسه با تمرین مقاومتی بر BMD و استحکام مکانیکی استخوان ران موش های صحرایی نر استئوپروتیک بررسی شد.
از میان 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، 8 سر به عنوان گروه سالم جدا شد. پوکی استخوان با تزریق صفاقی محلول 20 درصد اتانول به مدت 3 هفته در سایر حیوانات القاء گردید. موش های استئوپروتیک در 4 گروه پایه، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. پروتکل تمرین مقاومتی شامل 8 صعود از نردبان عمودی 110 سانتی متری در زاویه 80 درجه با وزنه های متصل به دم حیوان بود. اضافه بار بر اساس50 درصد وزن حیوان در ست اول تا 100 درصد در ست هشتم در نظر گرفته شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی تردمیل (60 دقیقه در روز، سرعت 12 متر در دقیقه) را انجام دادند. فمور چپ حیوانات خارج شده، برای اندازه گیری BMD اسکن شده و با آزمون خمشی سه نقطه ای برای به دست آوردن حداکثر نیرو و سفتی آزمایش شدند.
دو گروه تمرین مقاومتی و ترکیبی، افزایش معنی داری را در BMD، حداکثر نیرو و سفتی در مقایسه با گروه کنترل داشتند (0/019 P=). گروه ترکیبی در مقایسه با گروه مقاومتی تاثیر مثبتی بر استحکام مکانیکی استخوان (0/039 P=) بدون اختلاف معنی داری درBMD نشان داد (P=0/890).
نتایج این مطالعه نشان داد که ترکیبی از تمرین مقاومتی و استقامتی ممکن است یک اثر هم افزایی بر افزایش قدرت مکانیکی فمور استئوپروتیک موش های صحرایی نر در مقایسه با تمرین مقاومتی تنها داشته باشد.