شیوع پادتن ضد گلیادین در بیماران دیابتی

بیماری سلیاک و دیابت نوع 1 از نظر نشانگرهای HLA و جایگاه های کروموزومی یکسان با یکدیگر مربوط هستند که ممکن است علت وقوع این دو اختلال با یکدیگر در عده زیادی از زیر گروه های جمعیتی شبیه باشد. این مطالعه برای بررسی شیوع مثبت بودن پادتن ضد گلیادین (یک نشانگر در بیماری سلیاک) در بیماران دیابتی شهر تهران و تعیین اینکه آیا یافته های گزارش شده در مورد افزایش آنتی گلیادین مثبت در بیماران دیابتی در مطالعه ما نیز تکرار می شود یا خیر، طراحی گردید.
در این مطالعه 182 نفر (52نفر با دیابت نوع 1 و 130 نفر با دیابت نوع 2) شرکت کردند که 110 نفر آنها زن بودند. محدوده سنی بیماران در گروه دیابت نوع 1 3-29.5 سال و در گروه دیابت نوع 2 42-65 سال بود. از هر بیمار یک نمونه خون تهیه و با روش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم از نظر IgG ضد گلیادین بررسی شد. لازم به ذکر است تمام بیماران در زمان نمونه گیری فاقد علایم گوارشی بودند.
در یک بیمار با دیابت نوع 1 (9/1%) و دو بیمار با دیابت نوع IgG (%1.5) 2 ضد گلیادین مثبت بود. شیوع مثبت بودن پادتن گلیادین در افراد سالم دهنده خون در شهر تهران 064/0% است.
شیوع آنتی پادتن گلیادین در بیماران دیابتی نوع 1 و 2 به ترتیب 30 و 24 برابر بیشتر از جمعیت عادی در شهر تهران است این با گزارش سایر مناطق در مورد شیوع بیماری سلیاک در بیماران دیابتی سازگار و متناسب است. به علت حساسیت و ویژگی نسبتا کم (هر دو حدود 80%) آنتی بادی ضد گلیادین، از آن کمتر استفاده می شود (نسبت به ایده آل) اما سنجش با ایمونوفلورسانس غیر مستقیم یک روش سریع و ارزان قیمت است و برای برنامه های غربالگری زیر گروه های جمعیتی مناسب می باشد و می توان آن را برای همه بیماران دیابتی در معرض خطر توصیه نمود.