فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکتر پیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان

با توجه به حضور مجموعه ای از عوامل مختلف مستعد کننده، افزایش شیوع عفونت هلیلوباکترپیلوری در بیماران دیابتی محتمل به نظر می رسد. این مطالعه، با هدف بررسی شیوع عفونت فوق در کودکان دیابتی و مقایسه آن با گروه شاهد به انجام رسیده است.
در یک مطالعه مقطعی، تعداد 75 بیمار دیابتی 2-18 ساله و به همین تعداد کودک غیردیابتی به عنوان گروه شاهد انتخاب و هر دو گروه از نظر سن، جنس و وضعیت اقتصادی اجتماعی همسان گردیدند. سپس در تمامی افراد مورد مطالعه، IgG ضد هلیکوباکتر پیلوری اندازه گیری و فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری بر مبنای آزمون مذکور، مشخص گردید. در بیماران دیابتی با علائم گوارشی و سرولوژی مثبت، آندوسکوپی به منظور تایید نهایی تشخیص و مشخص نمودن موارد نیازمند درمان انجام شد.
شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری در بیماران دیابتی، 7/22% و در گروه شاهد 3/17% بود که اختلاف موجود، از نظر آماری معنی دار نبود. از نظر متغیرهای زمینه ای مانند سن، جنس، سن شروع دیابت، تعداد ویزیت طی شش ماهه اخیر، HbA1c و نیاز به انسولین روزانه، تفاوت معنی داری بین بیماران دیابتی آلوده به هلیلوباکتر پیلوری و افراد غیر آلوده، وجود نداشت. علایم گوارشی در کودکان دیابتی شایع تر از گروه شاهد بود ولی شیوع این علائم در دو گروه دیابتی آلوده و غیر آلوده، تفاوت معنی داری نداشت.
چنین به نظر می رسد که ابتلا به دیابت باعث افزایش شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری در کودکان دیابتی نشده است. با این حال، برای تعیین اثر درمان اختلال یاد شده در بهبود کنترل قند خود کودکان دیابتی نوع 1، انجام مطالعات بیشتر ضرورت دارد.