نمود طبیعت در لالایی های هرمزگان

لالایی نجوای مهرانگیز والدین است برای آرامش بخشیدن به کودک در هنگامه ی خواب؛ نجوایی که مادران در آن بیشتر هنرنمایی کرده و هنرشان مورد قبول مخاطب (کودک) قرار گرفته است. بر همین اساس، این هنر به نام مادران ثبت می شود و خود از موضوعی پر اصالت پرده بر می دارد؛ و آن اهمیت نقش مادران در تربیت کودکان و تاثیر گذاری عاطفی بر آنها است.
سال ها تحقیق نشان می دهد که موسیقی و کلمات ملایم، آرام و منظم مانند لالایی، با تحریک امواج دلتا در مغز، ذهن را آرام می سازد و موجب خواب رفتن می شود. لالایی ها، جزء اولین و ابتدائی ترین اشکال شعر غیر رسمی یا افواهی کودکان محسوب می شود و قدمتی برابر با نخستین اشعار فارسی دارد؛ و جزء ادبیات فولکلوریک به شمار می رود.
لالایی یکی از گونه های ادبیات شفاهی است که در شکل گیری گفتمان عامیانه و فولکلور جوامع تاثیر زیادی دارد. لالایی ها نخستین پیمان آهنگین و شاعرانه ای است که میان مادر و کودک بسته می شود و آرزوهای مادر را بی تشویش و ساده بیان می کند. لالایی ها از گذشته های دور، در ادبیات شفاهی هرمزگان رایج بوده، سینه به سینه بازگو شده تا به زمان حال رسیده است. هدف از نگارش این مقاله آشنایی با لالایی های خطه ی جنوب و بررسی نمودهای طبیعت در آنها است.