برده داری خانگی در اسناد الله آباد؛ اواخر دوره تیموریان هند

برده داری در شبه قاره هند، تابعی از شرایط گوناگون مذاهب و نظام اجتماعی و حقوقی است، این امر منجر به نظامی پویا مطابق با دوران اجتماعی سیاسی خاص خود است. هدف اصلی مقاله در پی بازتعریفی از بردگی، ذیل عنوان برده داری خانگی است که در مطالعات تاریخ اجتماعی و نظام برده داری اسلامی کمتر بدان پرداخته شده است. در اسناد بدست آمده از شهر الله آباد در شمال هند، اشکال پراکنده ای از نظام برده-داری در قالب مفاهیم خویشاوندی شکل گرفت؛ به نحوی که بردگی خانگی در «پیوستار خویشی» تداوم یافت. در این نظام، برده داری بازتاب فرایندی از «کالاشدگی» و «مالکیت» است. افزون بر آن، در این اسناد سعی شده است تا با واکاوی استعاره ها و مفاهیمی، همچون بردگان مقاطعه ای، بردگان فروشی، بردگان هبه ای، بردگان بدهی، و بردگان نکاحی؛ زمینه های پژوهشی و خوانشی تازه از این نوع نظام برده داری فراهم آید. همچنین نتایج برآمده، ما را در مواجهه با مولفه ارادی برده داری و مقولات تجاری و غیرتجاری بردگان خانگی قرار می دهد. مدعیات ما در این مقاله مشخصا بر اساس زمان بندی اواخر تیموریان هند، سده هیجدهم و نیمه نخست سده نوزدهم میلادی (تحت نفوذ بریتانیا)، پی ریزی شده است. تاکید می شود مباحث حقوقی فقهی برده داری اسلامی خارج از موضوع مقاله است.