بررسی امکان کشت و توسعه باغات انگور در منطقه بوئین زهرای استان قزوین

ارزیابی تناسب اراضی و کشت محصولات زراعی و باغی با توجه به استعدادهای اراضی و خصوصیات آب و هوایی به عنوان یکی از اهداف نیل به کشاورزی پایدار و حفظ منابع طبیعی مطرح شده است. هدف از انجام این پژوهش استعداد سنجی اراضی و ارزیابی کیفی تناسب اراضی محصولات باغی بر اساس خصوصیات خاک و استفاده بهینه از منابع طبیعی منطقه مورد مطالعه، تعیین نیازهای هر نوع بهره وری با شرایط اقلیمی و سایر مشخصات زمین می باشد. این تحقیق در منطقه بوئین زهرای قزوین انجام گرفت. ابتدا واحدهای ژئوپدولوژیک موجود در منطقه بوئین زهرا با استفاده از تفسیر عکس های هوایی و استفاده از نقشه توپوگرافیک با مقیاس 50000/1 تفکیک گردید و با همان مقیاس محل دقیق پروفیل تعیین و پس از انطباق، حفر پروفیل ها انجام گردید. پس از تشریح پروفیل ها، از افق های مشخصه خاک نمونه برداری و تجزیه های شیمیایی و فیزیکی بر روی آن ها انجام شد. سپس اطلاعات هواشناسی منطقه و اقلیمی استخراج گردید. خاک های مذکور در واحد فیزیوگرافی دشت های آبرفتی دامنه ای جای گرفت. مطالعات طبقه بندی تناسب اراضی برای کاشت انگور در منطقه به روش پارامتریک (ریشه دوم) بر مبنای اصول ارائه شده در راهنمای فائو پردازش گردید. کلاس های تناسب اراضی در منطقه برای انگور نسبتا مناسب (S2) و تناسب بحرانی (S3) بود.