ارزیابی سطوح پریشانی اخلاقی کارکنان پرستاری در شهر ملایر: مطالعه ی مقطعی

در ادبیات پرستاری، پریشانی اخلاقی به عنوان یک مشکل اساسی شناخته شده است که پرستاران در کلیه ی سیستم های مراقبتی با آن رو به رو هستند. پریشانی اخلاقی، یک پارچگی حرفه ی پرستاری و در نهایت کیفیت مراقبت از بیمار را تهدید می کند. هدف مطالعه ی حاضر، تعیین سطوح پریشانی اخلاقی کارکنان پرستاری شاغل در بیمارستان های شهر ملایر بود. در این مطالعه ی توصیفی- مقطعی، 195 نفر از کارکنان پرستاری شاغل در بیمارستان های شهر ملایر در سال 1394 مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات به وسیله ی پرسشنامه ی استاندارد پریشانی اخلاقی گردآوری شدند. تحلیل داده ها به وسیله ی آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های Ch-square و Independent t-test) و با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 18 انجام شد. یافته ها نشان داد که 88 نفر (1/45%) از کارکنان پرستاری دارای پریشانی اخلاقی در سطح متوسط بودند و در درجات بعدی، سطوح پریشانی اخلاقی آنان در حد بالا (62نفر، 8/31%) و پایین (45 نفر، 1/23%) بودند. مهم ترین عوامل ایجادکننده ی پریشانی اخلاقی برای کارکنان پرستاری شامل مراقبت و درمان غیر استاندارد به دلیل کمبود درمان گر و مراقبت دهنده (21/0±6/6)، اجرای دستورات پزشک برای آزمایش ها، درمان ها و مراقبت های غیرضروری (12/0±6) و انجام هر اقدامی بدون شایستگی حرفه ای انجام آن (22/0±9/5) بودند. هم چنین، از میان مشخصات جمعیت شناختی، بین تجربه ی پریشانی اخلاقی در کارکنان پرستاری با جنس (001/0P=)، بخش محل خدمت (01/0P=) و سابقه ی کار (001/0P=) آنان، ارتباط معنی دار آماری دیده شد. نتایج به دست آمده از این مطالعه، گویای آن است که توجه به مقوله ی پریشانی اخلاقی برای کارکنان پرستاری بسیار مهم است که این امر باید توسط متولیان حرفه ی پرستاری، مدیران خدمات پرستاری و اساتید این رشته مدنظر قرار گیرد.