بررسی زمینه های شکل گیری تعلق به محله

پژوهش حاضر با محوریت قرار دادن داده های میدانی درصدد مطالعه و فهم زمینه های شکل گیری تعلق به محله از چشم انداز شهروندان است. روش شناسی مبتنی بر روش کیفی تحلیل چارچوب است. در این پژوهش با استفاده از فنون مصاحبه عمیق و مشاهده مشارکتی به گردآوری اطلاعات پرداخته شده و داده ها به وسیله نمونه گیری هدفمند از 41 مشارکت کننده زن و مرد از شهر تهران کسب شده است. به منظور تحلیل داده ها از روش تحلیل چارچوب طی پنج مرحله آشناسازی، شناسایی چارچوب موضوعی، نمایه سازی، جدول بندی و ترکیب داده ها استفاده شده است. یافته های پژوهش حول هفت درون مایه اصلی با عناوین «قدمت محله»، «مراودات همسایگی و خویشاوندی»، «داشتن تجارب و خاطرات خوب»، «پاسخگویی به نیازها»، «مطلوبیت محیطی و کالبدی»، «استمرار سکونت» و «مشارکت در امور محله» سازماندهی شدند که هر یک از درون مایه های مزبور دو یا سه درون مایه فرعی را پوشش می دهند. در پایان با مرور و ترکیب درون مایه های استخراج شده به چارچوب نظری نهایی دست یافتیم. بر اساس «چارچوب نظری نهایی» می توان عنوان کرد که زمینه های شکل گیری تعلق به محله در بین شهروندان تهرانی بر مجموعه ای از «پیوندهای عاطفی، اجتماعی و کالبدی» مبتنی است و از پیامدهای بارز این پیوندها می توان به «هویتمندی محله» اشاره کرد. به همین ترتیب، پیامد نهایی تعلق به محله در جامعه مورد مطالعه، احساس آرامش و احساس رضایتمندی از محله، مشارکت در امور محله و در نهایت استمرار سکونت است.