به کارگیری مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمان گرا در شرکتهای تولیدی

این تحقیق به بررسی و مقایسه نتایج حاصل از به کارگیری مدل هزینه یابی جذبی سنتی و هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمان گرا برای محاسبه بهای تمام شده محصولات و خدمات در شرکت تولیدی و صنعتی پاسارگاد پلیمر میپردازد. فرضیه اساسی تحقیق این است که به کارگیری مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت زمانگرا در شرکتتولیدی مذکور، در مقایسه با مدل هزینه یابی جذبی سنتی نتایج مربوط تری را ارائه مینماید. برای جمع آوری اطلاعات از دو روش کتابخانه ای و میدانی استفاده گردیده است. به منظور تایید یا رد فرضیه تحقیق، اطلاعات جمع آوری شده در هر دو مدل قرار گرفت. سپس نتایج حاصل از پردازش اطلاعات تجزیه و تحلیل گردید. نتایج تحقیق نشان میدهد که مدل جذبی سنتی، با تخصیص هزینه سربار بیشتر به محصولات با حجم بیشتر، بهای تمام شده این محصولات را بیش از حد گزارش میکند. اما مدل زمانگرا که مدل ساده شده هزینه یابی بر مبنای فعالیت سنتی است، با استفاده از معادلات و محرکهای زمانی، تخصیصهای سربار بیش از حد و کمتر از حد را اصلاح و بهای تمام شده محصولات و خدمات را به طرز صحیحی گزارش میکند. همچنین این مدل با اندازه گیری ظرفیت بلااستفاده و هزینه آن، مدیران را در امر ارزیابی عملکرد دوایر شرکت یاری مینماید.