اثربخشی مداخله روانی_ آموزشی بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس

مالتیپل اسکلروزیس، نوعی بیماری مزمن و پیش رونده عصب شناختی و یکی از شایع ترین بیماری های مزمن سیستم عصبی مرکزی است. ازجمله ویژگی های اصلی بیماری مالتیپل اسکلروزیس، می توان به علایم تخریب و از دست دادن توانایی تحرک، مشکلات مربوط به بینایی، اختلال در کارکرد شناختی، خستگی و کاهش سطح انرژی فرد اشاره کرد که منجر به تهدید کیفیت زندگی و تخریب خودکارآمدی در افراد مبتلا می شود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مداخله روانی- آموزشی بر کیفیت زندگی و خودکارآمدی افراد مبتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس بود. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی و طرح پژوهش پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. تعداد 24 نفر از بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس در دو گروه قرار گرفتند (12 نفر در گروه آزمایش و 12 نفر در گروه کنترل). از شرکت کنندگان خواسته شد به مقیاس کیفیت زندگی (SF-36) و مقیاس خودکارآمدی بیماران مالتیپل اسکلروزیس (مالتیپل اسکلروزیسSE) پاسخ دهند. سپس افراد گروه آزمایش تحت مداخله روانی- آموزشی به مدت 8 جلسه هفتگی150 دقیقه ای و یک روز تمرین ذهن آگاهی قرار گرفتند و افراد گروه کنترل تنها درمان دارویی را ادامه دادند. سپس هر دو گروه مجددا پرسشنامه ها را تکمیل نمودند. تحلیل داده ها نشان داد که مداخله روانی- آموزشی، کیفیت زندگی و خودکارآمدی بیماران مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس را به طور معنادار افزایش می دهد. بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه گرفته می شود که مداخله روانی- آموزشی می تواند به عنوان یک درمان مکمل مناسب و تاثیرگذار برای افراد مبتلا به بیماری مالتیپل اسکلروزیس مورداستفاده قرار بگیرد.