ستایش و نکوهش انسان در قرآن کریم و تفاسیر

از دیدگاه قرآن کریم، انسان برترین آفریده الهی است و به همین دلیل، درباره او فراوان در این کتاب سخن گفته شده است و قضاوت هایی درباره او و کارهایش صورت گرفته است. با توجه به اهمیت انسان شناسی ارزشی و تاثیر آن در رفتار آدمی، در این مقاله قضاوت های قرآن درباره انسان را در دو گروه، ویژگی های ستایش آمیز و ویژگی های نکوهش آمیز، جمع آوری و طبقه بندی و به اختصار با توجه به بعضی از تفاسیر شیعه و سنی، معاصر و متقدم مقایسه و تحلیل کرده ایم. از منظر قرآن، انسان از چه جهاتی قابل ستایش و از چه نظر سزاوار نکوهش است و در سنجش کمی وکیفی، نسبت این ابعاد چگونه، و اصالت با کدام یک از این دو ویژگی مهم انسان است. پرسش اساسی در این مسئله آن است که حکمت توصیف های دوگانه قرآن از انسان چیست؟ این تحقیق با رویکرد نظری و به شیوه کتابخانه ای و با روش توصیفی و هرمنوتیکی در صدد دریافت دیدگاه قرآن نسبت به پرسش های تحقیق است. از این تحقیق فهمیده شد که تمام غرایز و صفاتی که ذات انسان بر اساس آن سرشته شده (مثبت یا منفی)، لازمه کمال و مقدمه تعالی و رشد انسان است و اگر بعضی از ویژگی های انسان در آیاتی از قرآن مورد نکوهش قرار گرفته، ناظر به آن جهتی است که انسان آن را در مسیر غیرصحیح و خارج از حد اعتدال به کار می گیرد و یا نکوهش نسبی است؛ یعنی وقتی انسان در بعضی از جهات با بعضی از موجودات مقایسه و یا با عظمت الهی سنجیده می شود، صفات نقص به او نسبت داده می شود. بدین ترتیب، چرایی توصیف های دوگانه قرآن از انسان معلوم می گردد و تعارض ظاهری بین آیات ستایش آمیز و نکوهش آمیز برطرف می شود.