نقد آداب طعام در تصوف

فرد صوفی نشانه هایی داشت که او را از یک غیرصوفی متمایز می ساخت. بعضی از این نشانه ها همانند شیوه لباس پوشیدن، نماینده و مشخصه گروه ایشان بود و برخی دیگر از نشانه ها، جنبه «رفتاری» داشت؛ همانند رسومی که در ارتباط با صرف طعام بود.
جستار حاضر درصدد پاسخ دادن به سوالاتی از این دست است که: «آداب صرف طعام در میان صوفیان چه بود که به ایشان تشخص صوفیانه می بخشید؟» و «چه پیشینه ای سازنده این رفتارها می گردید؟»؛ «آیا تمامی این رفتارها، به درون محوطه های خانقاهی محدود می شده یا خارج از آن نیز امری بایسته بوده است؟» و سرانجام اینکه «میزان پای بندی صوفیان به این آداب چگونه بوده است؟»
نوشتار پیش رو، نگرشی به رسوم و رفتارهای صوفیان درباره طعام، و نقد آن ها، در نخستین دوره های پیدایش تصوف است؛ یعنی زمانی که رسوم مرتبط با تصوف، در مرحله شکل گیری، قوام و تعریف آداب خاص خود هستند.