بررسی میزان و موانع خودگزارشی خطای دارویی پرستاران بخش کودکان

دارو دادن از وظایف مهم و متداول پرستاری و از پرخطرترین آنها محسوب می شود. لذا شناسایی میزان و موانع خودگزارشی خطا به منظورحفظ ایمنی بیمار و ارتقای کیفیت ارائه مراقبت پرستاری ضروری بنظر می رسد. هدف از این مطالعه «بررسی میزان خودگزارشی خطاهای دارویی توسط پرستاران در بخش های کودکان و موانع موجود از دیدگاه آنان» بود.
در مطالعه توصیفی - تحلیلی ازنوع مقطعی حاضر، کلیه 148 پرستار بخش های اطفال بیمارستان های بهرامی و مرکز طبی کودکان بصورت سرشماری در سال 1394 مورد بررسی قرارگرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه پژوهشگرساخته بودکه شامل سه بخش اطلاعات دموگرافیک، میزان بروز خطاهای دارویی پرستاران و موانع مربوط به عدم گزارش خطاهای دارویی بود. برای تعیین پایایی پرسشنامه از روش همسانی درونی(محاسبه ی آلفای کرونباخ) در قسمت پرسشنامه ی موانع عدم گزارش دهی خطاهای دارویی توسط پرستاران 88/ 0 و بروز خطاهایی دارویی( تزریقی و غیر تزریقی) 0/89 برآورد شد.
112 نفراز پرستاران (76%) در طی یکسال گذشته دچار اشتباهات دارویی شدندکه تنها 28% ازآنها خطای خود را گزارش کرده بودند. شایع ترین موارد اشتباه شامل استفاده از نام های اختصاری و وجود تشابهات اسمی داروها بود. شایع ترین موانع عدم گزارش دهی پرستاران شامل ترس از تاثیر خطا در آسیب جدی به بیمار، دادن دیه و نگرانی از سوء سابقه پس از گزارش دهی بوده است . مدل رگرسیون لجستیک نشان داد بین خطاهای دارویی با جنس((P=.19 )، سن ((P=.065. سابقه کار((P=1.21، وضعیت استخدام (P=0.81)، تحصیلات (P=0.59) ارتباط معنادار وجود ندارد و بین شیفت کاری و بروز خطا ارتباط معنادار وجود دارد (P =0.004)
با توجه به تعداد کم گزارش خطا لازم است زمینه های لازم برای افزایش گزارش دهی صورت گیرد. ایجاد یک رابطه ی مثبت بین مدیران با پرستاران و مهیا نمودن جوی مناسب در زمان گزارش دهی پیشنهاد می شود.