بررسی ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی کاری پرستاران بخش های اطفال و مراقبت ویژه نوزادان

فرسودگی شغلی از جمله مشکلاتی است که در میان کارکنان سیستم بهداشتی- درمانی خصوصا پرستاران کودکان و نوزادان به میزان بالایی مشاهده می شود و علاوه بر تاثیرات سوئی که بر مراقبت از بیمار، سلامت جسمی - روانی پرستار و هزینه های پرسنلی و درمانی دارد، بر ابعاد مختلف کیفیت زندگی شخصی و شغلی پرستار تاثیر گذار است. هدف این مطالعه تعیین ارتباط فرسودگی شغلی با کیفیت زندگی کاری پرستاران بخش های اطفال و مراقبت ویژه نوزادان بود.
در این پژوهش توصیفی- همبستگی، 76 پرستار شاغل در بخش های اطفال و مراقبت ویژه نوزادان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1393 به روش در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه استاندارد فرسودگی شغلی مسلاچ و کیفیت زندگی کاری بود، که توسط نمونه ها تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss20 و آزمون های آماریt مستقل و همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد میانگین نمره فرسودگی شغلی در حیطه فراوانی و شدت بعد «عملکرد شخصی»به ترتیب20/3± 74/2و 6/20±7/59، و در حیطه فراوانی و شدت بعد «درگیری» 22/1± 47/4و 20/5± 44/8 بدست آمد،که بالاترین میانگین نمره فرسودگی شغلی ابتدا در حیطه عملکرد شخصی و سپس حیطه درگیری بوده است(p<0/05).
با توجه به بالا بودن میانگین نمره فرسودگی شغلی در حیطه عملکرد شخصی، و در نهایت تآثیر مستقیم آن بر کیفیت زندگی کاری پرستاران بخش های کودکان و نوزادان، لذا مدیران و مسئولان پرستاری با ایجاد محیط کاری مناسب و حمایت های شغلی از عوارض بعدی که می تواند کاهش بهره وری و مراقبت با کیفیت پایین باشد پیشگیری نمایند.