تصویر شهر آرمانی در اشعار حافظ با نگاه به طبیعت

شناخت الگوی اصیل ایرانی در موضوعات مرتبط با شهر و محیط زندگی انسان می تواند به توسعه کیفی شهرهای امروز ما کمک شایانی نماید. بدیهی است که کسب این شناخت جز با مطالعه اندیشه حکما، اندیشمندان، شعرا و هنرمندان این سرزمین میسر نخواهد شد. با توجه به کمبود نسبی منابع مکتوب که به صورت مستقیم در این حوزه نوشته شده باشند، شناخت آثار به جا مانده از اندیشمندان و هنرمندان می تواند منجر به شناخت الگوهای حیات طیبه از نظر این بزرگان شود. حافظ در میان هنرمندان ایران جزء معدود شعرایی است که هنر و اندیشه او مرزهای زمان و مکان را درنوردیده و شعر او را واجد ویژگی همیشگی و همه جایی بودن نموده است. از این رو بازبینی اشعار وی به منظور شناخت اصول و ارزش های حاکم بر اندیشه حکما و حتی مردم آن دوره مثمر ثمر خواهد بود. این نوشته سعی دارد تا علاوه بر شناخت تصویر آرمانشهر به عنوان عصاره آرزوها و ارزش های اندیشمندان ایرانی در ادبیات فارسی، نسبت به شهر آرمانی و نسبت آن با طبیعت در اشعار حافظ اقدام نماید. روش تحقیق این پژوهش توصیفی بوده و جمع آوری داده های آن به صورت اسنادی صورت پذیرفته است. نگارنده پس از مطالعه پژوهش های پیشین در این زمینه و استخراج داده های مورد نیاز از دیوان حافظ و یا کتب اندیشمندان دیگر به بررسی و تحلیل این داده ها پرداخته است.