نیازسنجی آموزشی پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاه تهران

برنامه های آموزشی به منظور تامین نیازهای آموزشی یادگیرندگان طراحی می شوند. لذا شناسایی نیاز، اولین گام در برنامه ریزی آموزشی است. هدف از این پژوهش، تعیین نیازهای آموزشی پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاه های تهران می باشد.
پژوهش حاضر، از نوع توصیفی-پیمایشی بود. جامعه آماری آن را تمامی پرستاران شاغل در بیمارستان های دانشگاه تهران تشکیل دادند. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 361 نفر برآورد شد. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. ابزار تحقیق، پرسشنامه محقق ساخته بر مبنای نیازهای آموزشی کوتاه مدت و بلندمدت پرستاران بود. تحلیل داده ها نیز به واسطه آزمون های t تک گروهی و t مستقل از طریق نرم افزار آماری SPSS نسخه 22 انجام شد.
یافته ها نشان داد که؛ تفاوت معنی داری بین میانگین متوسط با میانگین های آزمودنی ها در مولفه های نیازهای آموزشی عمومی و تخصصی وجود داشت) 01/0(P < . با توجه به میانگین های حاصله از دوره های آموزشی، به ترتیب اولویت، بالاترین میانگین به «آشنایی با بیماری های خاص» و پایین ترین میانگین به «آموزش خواندن نوار EKG و شناسایی آریتمی های قلبی و مراقبت های پرستاری آن» معطوف می باشد. و در نهایت با توجه به میزان مقادیر t به دست آمده، تفاوت معنی داری بین میانگین های پرستاران در زمینه نیازهای آموزشی با تاکید بر پست های مختلف (سرپرستار و پرستار) وجود ندارد) 05/0(P > .
با توجه به نیازهای اظهار شده توسط پرستاران مبنی بر ضروری بودن برگزاری دوره های آموزش عمومی و عدم نیاز به برگزاری دوره های آموزش تخصصی در وضعیت حال، پیشنهاد می شود که به منظور ارتقای دانش و مهارت کادر پرستاری، برای پرستاران دوره های آموزشی کوتاه مدت و بلندمدت برگزار گردد.