مطالعه هیستولوژی و هیستومورفومتری اپی دیدیم متعاقب استرس عدم تحرک در موش سوری

استرس عدم تحرک به عنوان یک استرس فیزیکی و روانی تاثیرات سوء بر بافت های مختلف بدن دارد. مطالعات زیادی در مورد اثرات استرس بر روی دستگاه تناسلی و باروری صورت گرفته است. هدف اصلی از این مطالعه، ارزیابی اثرات استرس عدم تحرک بر بافت اپی دیدیم در موش سوری می باشد. در این تحقیق تعداد 140 سر موش سوری نر بالغ به 7 گروه تیمار و 7 گروه شاهد به صورت تصادفی تقسیم شدند. در گروه های تیمار موش ها به ترتیب 1، 3، 7، 15، 30، 45 و 60 روز تحت استرس عدم تحرک قرار گرفتند. درگروه های شاهد حیوانات فقط جابه جا شدند. پس از اتمام دوره آزمایش، جهت بررسی میزان هورمون های تستوسترون و کورتیزول نمونه خون و جهت مطالعات هیستولوژی و هیستومورفومتری نمونه های بافت اپی دیدیم اخذ گردید. داده ها به صورت میانگین± انحراف معیار بیان شده و با روش آزمون تی وابسته مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مقدار 05/0p<برای تعیین سطح معنی دار بودن اختلاف بین گروه ها در نظر گرفته شد.نتایج این مطالعه نشان داد که میزان هورمون تستوسترون تمامی گروه ها در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی دار (05/0p<) داشتند. میزان کورتیزول در روزهای 1، 3، 7 و 15 افزایش معنی دار (05/0p<) داشته، ولی در سایر گروه ها تفاوت معنی دار مشاهده نشد. مطالعات بافتی نشان داد که در گروه هایی که 30، 45 و 60 روز تحت استرس بودند، در سه ناحیه سر، بدنه و دم اپی دیدیم، قطر لوله کاهش و بافت بینابینی افزایش معنی دار (05/0p<) داشت. ضخامت اپی تلیوم در ناحیه سر و بدنه در گروه هایی که 15، 30، 45 و 60 روز تحت استرس بودند و در ناحیه دم در گروه هایی که 30، 45 و60 روز تحت استرس بودند، کاهش معنی داری (05/0p<) داشت. نتایج این مطالعه موید اثرات سوء استرس عدم تحرک بر بافت اپی دیدیم می باشد. با افزایش مدت استرس، اثرات جانبی افزایش می یابد.